اقتصاد کشاورزی

علم اقتصاد به عنوان علم مطالعه تخصیص منابع تحت کمبود تعریف شده است. اقتصاد کشاورزی یا استفاده از روشهای اقتصادی برای بهینه سازی تصمیمات گرفته شده توسط تولیدکنندگان کشاورزی ، در اوایل قرن بیستم مورد توجه قرار گرفت. رشته اقتصاد کشاورزی را می توان در کارهای مربوط به اقتصاد زمین جستجو کرد. هنری چارلز تیلور که پدر علم اقتصاد کشاورزی در ایالات متحده شناخته می شود با تأسیس دپارتمان اقتصاد کشاورزی در ویسکانسین در سال 1909 بیشترین همکاری را داشت.

یکی دیگر از مشارکت کنندگان ، برنده جایزه اقتصاد نوبل 1979 تئودور شولتز، در میان اولین کسانی بود که اقتصاد توسعه را به عنوان مشکلی که مستقیماً به کشاورزی مربوط بود بررسی کرد. شولتز همچنین در ایجاد اقتصاد سنجی به عنوان ابزاری برای استفاده در تحلیل تجربی اقتصاد کشاورزی بسیار مؤثر بود. وی در مقاله برجسته خود در سال 1956 اشاره کرد که تجزیه و تحلیل عرضه کشاورزی ریشه در "جابجایی شن و ماسه" دارد، و این بدان معنی است که به درستی انجام نشده است.

یک دانشمند توسعه اقتصاد کشاورزی را به صورت زیر خلاصه می کند:

اقتصاد کشاورزی در اواخر قرن نوزدهم به‌وجود آمد، تئوری شرکت را با تئوری بازاریابی و سازمان ترکیب کرد و در طول قرن 20 عمدتا به عنوان یک شاخه تجربی از اقتصاد عمومی توسعه یافت. این رشته ارتباط تنگاتنگی با کاربردهای تجربی آمار ریاضی داشت و کمک های اولیه و قابل توجهی به روشهای اقتصادسنجی داشت. در دهه 1960 و پس از آن، همزمان با انقباض بخش های کشاورزی در کشورهای OECD یا سازمان همکاری و توسعه اقتصادی، اقتصاددانان کشاورزی به سمت مشکلات توسعه کشورهای فقیر، پیامدهای سیاست تجارت و اقتصاد کلان کشاورزی در کشورهای ثروتمند، و انواع تولید، مصرف و مشکلات زیست محیطی و منابع رفتند. اقتصاددانان کشاورزی با مدل هایی مانند مدل تار عنکبوت، مدل قیمت گذاری رگرسیون هیدونیک ، فناوری جدید و مدل های انتشار (Zvi Griliches ) ، نظریه بهره وری و بهره وری چند عاملی ،اندازه گیری و ضریب رگرسیون ضرایب تصادفی مشارکت های مشهور و قابل توجهی در اقتصاد داشته است. بخش مزرعه اغلب به عنوان نمونه برجسته ای از الگوی رقابت اقتصادی کامل ذکر می شود.

در آسیا، اقتصاد کشاورزی برای اولین بار توسط گروه اقتصاد کشاورزی دانشگاه فیلیپین در لس بائوس در سال 1919 ارائه شد. امروز، رشته اقتصاد کشاورزی به یک رشته ادغام پذیرتر تبدیل شده است که شامل مدیریت واحدهای تولیدی کشاورزی و اقتصاد تولید ، بودجه روستایی و موسسات، بازاریابی و قیمت های کشاورزی، سیاست و توسعه کشاورزی، اقتصاد غذا و تغذیه و اقتصاد محیط زیست و منابع طبیعی می باشد.

به گفته یک محقق در این زمینه ، از دهه 1970 ، اقتصاد کشاورزی در درجه اول بر هفت موضوع اصلی متمرکز شده است: محیط کشاورزی و منابع؛ خطر و عدم اطمینان اقتصاد غذا و مصرف کننده؛ قیمتها و درآمدها ساختارهای بازار تجارت و توسعه؛ تغییرات فنی و سرمایه انسانی.

محیط کشاورزی و منابع طبیعی

در زمینه اقتصاد محیط زیست، اقتصاددانان کشاورزی در سه زمینه اصلی سهیم بوده اند: طراحی مشوق هایی برای کنترل عوامل خارجی محیطی (مانند آلودگی آب به دلیل تولید محصولات کشاورزی) ، برآورد ارزش منافع غیر بازاری از منابع طبیعی و امکانات رفاهی محیطی (مانند یک چشم انداز جذاب روستایی)، و رابطه متقابل پیچیده بین فعالیت های اقتصادی و پیامدهای زیست محیطی. با توجه به منابع طبیعی، اقتصاددانان کشاورزی ابزارهای کمّی برای بهبود مدیریت زمین، جلوگیری از فرسایش، کنترل آفات، محافظت از تنوع زیستی و پیشگیری از بیماری های دام تولید کرده اند.

اقتصاد غذا و مصرف کننده

در سالهای اخیر اقتصاددانان کشاورزی موضوعات متنوعی را در رابطه با اقتصاد مصرف غذا مورد مطالعه قرار داده اند. علاوه بر تأکید دیرینه اقتصاددانان بر تأثیرات قیمت ها و درآمد، محققان در این زمینه چگونگی تأثیر اطلاعات و کیفیت ویژگی های مصرف کننده را بررسی کرده اند. اقتصاددانان کشاورزی به درک چگونگی انتخاب خانوارها بین خرید غذا یا تهیه آن در خانه، نحوه تعیین قیمت مواد غذایی، تعریف آستانه فقر، چگونگی واکنش مصرف کنندگان به تغییرات قیمت و درآمد به طور مداوم و ابزار تحقیق و آزمایش برای درک کمک کرده اند.

اقتصاد تولید و مدیریت واحدهای تولیدی

تحقیقات اقتصاد کشاورزی به کاهش بازده در تولید محصولات کشاورزی و همچنین هزینه های کشاورزان و پاسخ های عرضه پرداخته است. تحقیقات زیادی تئوری اقتصادی را در تصمیمات سطح مزرعه اعمال کرده است. مطالعات مربوط به ریسک و تصمیم گیری تحت عدم اطمینان ، کاربردهای واقعی در سیاست های بیمه محصول و درک چگونگی انتخاب کشاورزان در کشورهای در حال توسعه در مورد پذیرش فناوری دارد. این موضوعات برای درک چشم انداز تولید غذای کافی برای جمعیت در حال رشد جهان ، با توجه به منابع جدید و چالش های زیست محیطی مانند کمبود آب و تغییرات آب و هوایی جهانی ، مهم هستند.

اقتصاد توسعه

اقتصاد توسعه عموماً به بهبود شرایط زندگی در کشورهای کم درآمد و بهبود عملکرد اقتصادی در شرایط کم درآمد توجه دارد. از آنجا که کشاورزی بخش بزرگی از اکثر اقتصادهای در حال توسعه است ، هم از نظر اشتغال و هم از نظر سهم تولید ناخالص داخلی، اقتصاددانان کشاورزی پیشگام تحقیقات تجربی در مورد اقتصاد توسعه بوده اند و به درک ما از نقش کشاورزی در توسعه اقتصادی، رشد اقتصادی و ساختاری کمک می کنند. بسیاری از اقتصاددانان کشاورزی به سیستم های غذایی اقتصادهای در حال توسعه، ارتباطات بین کشاورزی و تغذیه و روش های تعامل کشاورزی با سایر حوزه ها مانند محیط طبیعی علاقه مند هستند.

IAAE انجمن بین المللی و حرفه ای اقتصاددانان کشاورزی است که هر سه سال کنفرانس اصلی خود را برگزار می کند همچنین این انجمن مجله Agricultural Economy را منتشر می کند. EAAE انجمن حرفه ای اقتصاد کشاورزی اروپا و AAAE انجمن حرفه ای اقتصاد کشاورزی در آفریقاست. در ایالات متحده آمریکا انجمن اصلی اقتصاد کشاورزی AAEA است که سالانه کنفرانس خود را برگزار می کند. انجمن اقتصاد کشاورزی در اقیانوسیه در استرالیا فعالیت می کند.

تعریف و هدف

اقتصاد کشاورزی شاخه تخصصی و مجزایی از علم اقتصاد است که با حوزه عملی وکاری گسترده‌ای که به لحاظ کمی و گستردگی در همه جای کشورها دارد و همچنین از جنبه کیفی ونیز تنوع‌ها در محصولات مختلف زراعی، باغی، دامی، شیلاتی و نظایر این‌ها وجود دارد که زمینه‌های فراوانی را برای فعالیت‌های مستقیم و غیر مستقیم فراهم می‌سازد. اقتصاد کشاورزی عوامل اقتصادی مؤثر در امور کشاورزی، روابط اقتصادی موجود بین عوامل تولید کشاورزی و کاربرد اصول اقتصادی را در تولید و توسعه کشاورزی مورد بحث و بررسی قرار می‌دهد و این امکان را به کشاورز می‌دهد که با مقدار زمین و سایر نهاده های تولید که در اختیار دارد حداکثر سود را بدست آورد. به بیان دیگر اقتصاد کشاورزی عبارت از کاربرد اصول و نظریه‌های اقتصاد عمومی در فرایند تولید، مبادله، توزیع و مصرف مواد غذایی و مواد خام اولیه مورد نیاز سایر بخش هاست. بر این اساس می‌توان نتیجه گرفت که اقتصاد کشاورزی، روش‌های چگونگی استفاده مطلوب و بهینه از منابع طبیعی در بخش کشاورزی را از طریق شیوه‌ها و ابزار کارآمد خود مورد مطالعه قرار می‌دهد. هدف از ایجاد این رشته، تربیت نیروهای متخصص و کارآمدی است که بتوانند با تکیه بر دانش و اندوخته‌های علمی و تجارب عملی خود به عنوان کارشناس اقتصاد کشاورزی به تهیه و تدوین طرح‌های توسعه کشاورزی و ارزیابی اقتصادی آن‌ها در سطوح مختلف منطقه‌ای یا ملی بپردازند و همچنین از طریق به‌کارگیری روش‌های تجزیه و تحلیل کمی و ارائه مدل‌های ریاضی در حل مسائل و مشکلات تولید، توزیع یا مصرف مواد غذایی و مواد خام، راهکارهای مناسبی را ارائه می‌نمایند. متخصصان اقتصاد کشاورزی در فعالیت‌های آموزشی و تحقیقاتی مرتبط با مسائل اقتصادی بخش کشاورزی نیز می‌توانند همکاری نمایند.

اهمیت و جایگاه در جامعه

با توجه به اهمیت تولید کشاورزی در امنیت غذایی جامعه و نیز ضرورت توجه به ابعاد اقتصادی تولید و با نظر گرفتن اینکه کشاورزان در این زمینه اطلاع کمی دارند (به خصوص کشاورزان ایران) اقتصاد کشاورزی به عنوان یکی از شاخه‌های علوم کشاورزی از حدود یک قرن پیش در کنار سایر رشته‌های کشاورزی به تدریج مطرح شد و با سیر تکاملی‌اش امروزه به شکل یک دانش منسجم و مدرن در مراکز آموزش عالی و تحقیقاتی در اختیار مشتاقان علم و جامعه کشاورزی قرار گرفته‌است. در عرصه فعالیت‌های زراعی، حضور متخصصانی که علاوه بر دانش کشاورزی، اصول علم اقتصاد را نیز فراگرفته باشند و بتوانند با استفاده از تجربیات و دانش خود، در زمینه برنامه‌ریزی و تهیه طرح‌های تولیدی محصولات کشاورزی به‌طور اقتصادی فعالیت کنند، از ضروریات تحول کشاورزی کشور است و این امر، جایگاه و اهمیت رشته مهندسی اقتصاد کشاورزی را به خوبی مشخص می‌کند. وبا توجه به این که امروزه یکی از راه‌های تحت سلطه درآوردن کشورها وابسته کردن از طریق مواد غذایی است.

کشاورزی را به عنوان نیروی محرکه رشد اقتصادی در مراحل اولیه توسعه دانسته‌اند و در مراحل بعدی رشد هم برای بخش کشاورزی حداقل پنج نقش عمده (تأمین درآمد، ایجاد اشتغال، تأمین غذا، ایجاد بازار وارز آوری) را در تغییر ساختار اقتصاد قائل هستند. به لحاظ خصوصیات عدم وابستگی بخش کشاورزی به خارج و فراهم بودن امکانات و منبع داخلی، حرکت اولیه رشد اقتصادی می‌تواند از بخش کشاورزی باشد. به طوری که ممکن است چنین اولویتی برای بخش‌های دیگر و در مراحل اولیه فراهم نباشد.

بخش کشاورزی معمولاً با هر بخش دیگری به صورت رقابتی عمل نمی‌کند، بلکه رشد آن، می‌تواند مکمل رشد بخش‌های دیگر باشد. توجه دقیق تر به اکثر عواملی که مورد استفاده بخش کشاورزی است، می‌تواند رقیب نبودن رشد این بخش را با رشد سایر بخش‌ها توجیه نماید.

اقتصاددانان به دلیل اهمیت بخش کشاورزی برای آن مدل‌های ارائه دادند. عبارتند از:

• مدل توسعه کشاورزی
• مدل توسعه روستایی(CDP)
• مدل اشاعه
• مدل انقلاب سبز
• مدل نوآوری القایی
• مدل جامع توسعهٔ روستایی
• مدل نیازهای اساسی

نقش کشاورزی در اقتصاد

نقش بخش کشاورزی از لحاظ تأمین درآمد، اشتغال، ارزآوری، بازار و به ویژه تأمین غذا در میان سایر بخش‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. در ذیل به آن می‌پردازیم.

1. تأمین غذا: از وظایف اصلی کشاورزی در هر کشوری تأمین نیازهای غذایی آن جامعه و امنیت غذایی است. اهمیت تأمین غذا به تنهایی می‌تواند مبنای استراتژی توسعه اقتصادی باشد.
2. سهم کشاورزی در درآمد ملی: بخش کشاورزی یکی از اجزاء مهم تشکیل دهنده درآمد یا تولید ملی در اکثر کشورها است.
3. ارتباط با بازار: کشاورزی علاوه بر عرضه مواد خام، خود مصرف‌کننده مهم بعضی از محصولات صنعتی است. گسترش کشاورزی تقاضای این بخش برای محصولات سایر بخش‌ها را افزایش داده و در مجموع، رشد تولید ناخالص داخلی را زیادتر می‌کند.
4. اشتغال: ویژگی‌های منحصر به فرد بخش کشاورزی این قابلیت را داراست که بتواند همواره مقدار قابل ملاحظه‌ای از جمعیت جویای کار را جذب نماید.
5. ایجاد توازن در بازار کار و سرمایه: بخش کشاورزی می‌تواند از طریق انتقال مازاد نیروی کار و سرمایه به توسعه سایر بخش‌ها کمک نماید. البته این انتقال زمانی مولد است که اولاً منجر به کاهش تولیدات کشاورزی نشود و ثانیا بخش‌های دیگر قابلیت جذب این مازاد را در خود داشته باشند.

دانشگاه های مختلفی در ایران در مقاطع مختلف به صورت سراسری و دانشگاه آزاد و پیام نور در این رشته پذیرش دارند. از اصلی ترین دروس این رشته میتوان به اقتصاد کلان، اقتصاد خرد، اقتصاد سنجی، اقتصاد توسعه، اقتصاد تولید محصولات کشاورزی، تهیه و ارزیابی طرح های کشاورزی، سیاست کشاورزی و مدیریت واحد های تولیدی کشاورزی نام برد. از دانشمندان و بزرگان اقتصاد کشاورزی در ایران در نیم قرن اخیر می توان به مجید کوپاهی، سید مهیار صدرالاشرافی، غلامرضا سلطانیان، بهاء الدین نجفی، جواد ترکمانی، سیاوش دهقانیان، حبیب الله سلامی، سعید یزدانی، سید صفدر حسینی، سید کاظم صدر و ...اشاره کرد.

• اقتصاد کشاورزی نوشتهٔ محسن شوکت فدایی و ژاله کورکی نژاد
• اقتصاد کشاورزی نعمت‌الله اکبری و مصطفی شریف