اصل ماخ

ایده اصلی قبل از زمان ماخ، در نوشته‌های جورج بارکلی ظاهر شده‌است. کتاب حرکت مطلق یا نسبی؟ (۱۸۹۶) توسط بندیکت فریدلندر و برادرش ایمانوئل ایده‌هایی مشابه اصل ماخ داشتند.

در تئوری نسبیت یک مسئله اساسی وجود دارد. اگر همه حرکت‌ها نسبی باشد، چگونه می‌توان عدم تحرک بدن را اندازه گرفت؟ ما باید بی تحرکی را با توجه به چیز دیگری بسنجیم. اما اگر یک ذره را به‌طور کامل در جهان تصور کنیم چه می‌شود؟ ما ممکن است امیدوار باشیم که هنوز تصوری از وضعیت حرکت آن داشته باشیم. اصل ماخ گاهی به عنوان این مفهوم تعبیر می‌شود که حالت حرکت ذره در آن مورد معنی ندارد.

به تعبیر ماخ، این اصل به صورت زیر تجسم یافته‌است:

به نظر می‌رسید که آلبرت انیشتین اصل ماخ را به عنوان چیزی در امتداد مفهوم زیر تفسیر می‌کند:

در این معنا، حداقل برخی از اصول ماخ با کلیت فلسفی مرتبط است. اینشتین در حین کار بر روی نسبیت عام، این اصل را وارد خط سیر اصلی فیزیک کرد. در واقع، اینشتین بود که برای اولین بار عبارت اصل ماخ را ابداع کرد. بحث زیادی درمورد اینکه آیا ماخ واقعاً قصد داشت قانون جسمی جدیدی را پیشنهاد کند یا خیر وجود دارد زیرا که او هرگز صریح آن را بیان نکرده‌است.

مقاله ماخ که انیشتین از آن الهام گرفته‌است «علم مکانیک» بود، جایی که ماخ از ایده نیوتن در مورد فضا و زمان مطلق، به ویژه در مورد استدلالی که نیوتن به ماندگاری وجود یک سیستم مرجع مطلوب می‌پرداخت ، انتقاد کرده‌است. آنچه که به نام استدلال سطل نیوتن نامیده می‌شود.

• نظریه برانس دیکی
• کشش چارچوب
• عصر طلایی نسبیت عام