اریک رومر
اریک رومر (به فرانسوی: Éric Rohmer) (زادهٔ ۲۰ مارس ۱۹۲۰ - درگذشتهٔ ۱۱ ژانویه ۲۰۱۰) کارگردان نامی موج نو فرانسوی بود. رومر در طول پنج دهه فعالیت هنری، ۲۴ فیلم سینمایی کارگردانی کرد.
| اریرک رومر | |
|---|---|
| نام در زمان تولد | ژان ماری موریس هنری شیرر |
| زادهٔ | ۲۰ مارس ۱۹۲۰ نانسی، فرانسه |
| درگذشت | ۱۱ ژانویه ۲۰۱۰، در ۸۹ سالگی پاریس، فرانسه |
| ملیت | فرانسوی |
| پیشه | کارگردان |
| صفحه در وبگاه IMDb | |
زندگی و کارنامه
اریک رومر با نام اصلی ژان ماری موریس هنری شیرر در سال ۱۹۲۰ در شهر نانسی فرانسه در خانواده‌ای کاتولیک به دنیا آمد، بعدها به پاریس نقل مکان کرد و ابتدا به تدریس ادبیات فرانسه و سپس روزنامه‌نگاری پرداخت. رومر در سال ۱۹۴۶ اولین و تنها رمان خود با عنوان «الیزابت» را منتشر کرد. اریک رومر بعدها با ورود به عرصه نقد سینمایی قدم به جهان فیلم و سینما گذاشت. او در دو نشریه سینمایی فعالیت داشت.
در همین زمان بود که او نام «اریک رومر» را تحت تأثیر اریک فون اشتروهایم کارگردان اتریشی‌تبار، و ساکس رومر رمان‌نویس انگلیسی، برای خود برگزید.
نقدنویسی
رومر نقدنویسی را با نشریه «گازت دو سینما» آغاز کرد و بعدها این کار را در نشریه معتبر کایه دو سینما دنبال کرد و به همراه سه همکارش، ژان لوک گدار، ژاک ریوت، و فرانسوا تروفو به نقد سینمایی پرداخت. سینمای «موج نو فرانسه» زاده همین همکاری‌ها و نقدهاست. اریک رومر در طول پنج دهه فعالیت خود بیش از پنجاه فیلم کوتاه و بلند کارگردانی کرد. اولین فیلم او «علامت شیر» نام دارد که در سال ۱۹۵۹ تولید شد.
از فیلم‌های بلند رومر می‌توان به عشق در بعدازظهر، پائولین در ساحل، ازدواج خوب و همسر خلبان اشاره کرد. فیلم‌های او بارها جوایز جشنواره‌های جهانی از جمله جشنواره برلین، ونیز و کن را به خود اختصاص دادند.
سبک و مضمون
رومر خود فیلم‌هایش را به رمان شبیه می‌دانست. از ویژگی‌های بارز فیلم‌های او، شخصیت‌محوری و استفاده از دیالوگ‌های طولانی غالباً متکی بر پیچیدگی‌های روابط زن و مرد است. در فیلم‌های رومر، به‌طور کلی زندگی افرادی به تصویر کشیده شده‌است که علی‌رغم هوش و مهارت سخنوری همواره در دستیابی به امیال خود ناموفق هستند. تضاد میان رفتار و گفتار افراد از دیگر خصوصیات بارز فیلم‌های رومر است. فیلم‌های رومر در مقایسه با آثار گدار و تروفو ساده و عاری از زرق و برق هستند، اما کارهای او نیز همچون این دو همواره پیرامون روابط انسانی می‌گردد و با روایاتی از عشق و خیانت درهم آمیخته‌است. فیلم‌های رومر با تصویر کردن لحظات عاشقانه، مثلث‌های عشقی و جوانان خوش سیما، داستانی به ظاهر ساده از زندگی روزمره مردم عادی تصویر می‌کرد اما در لایه‌های زیرین این روایت، مفاهیمی عمیق و جدی وجود داشت. آخرین فیلم اریک رومر با عنوان «داستان عاشقانه آستریا و سلادون» در سال ۲۰۰۷ در جشنواره فیلم ونیز به نمایش درآمد.
درگذشت
اریک رومر در ۱۱ ژانویه ۲۰۱۰ در بیمارستانی در پاریس درگذشت.
جوایز و افتخارات
رومر در سال ۲۰۰۱ جایزه شیر طلایی جشنواره ونیز را برای دستاوردهای طول عمرش به دست آورد.
فیلم‌شناسی
- شش حکایت اخلاقی شامل:
- دختر نانوای مونسو (۱۹۶۳)
- حرفه سوزان (۱۹۶۳)
- کلکسیونر (۱۹۶۷)
- شب من نزد مود (۱۹۶۹)
- زانوی کلر (۱۹۷۰)
- عشق در بعدازظهر (۱۹۷۲)
- پائولین در ساحل ۱۹۸۳
- پرتو سبز (۱۹۸۶)
- دوست دوست من (۱۹۸۷)
- یک قصه بهاری ۱۹۹۰
- داستان زمستان ۱۹۹۲
- داستان تابستان (۱۹۹۶)
پانویس
- ↑ نجفی، علی امینی (۲۰۱۰-۰۱-۱۰). «اریک رومر؛ مرگ ادیب سینما». بی‌بی‌سی فارسی. دریافت‌شده در ۲۰۱۷-۰۳-۲۱.
- ↑ مختلف، زبانهای (۲۰۱۰-۰۱-۱۳). «درگذشت اریک رومر، پدرسینمای شاعرانه و موج نوی فرانسه». صدای آمریکا. دریافت‌شده در ۲۰۱۷-۰۳-۲۱.
- ↑ «اریک رومر درگذشت». خبرگزاری مهر. ۲۰۱۰-۰۱-۱۲. دریافت‌شده در ۲۰۱۷-۰۳-۲۱.
- ↑ «اریک رومر، فیلمساز موج نوی فرانسه، درگذشت». همشهری آنلاین. ۲۰۱۷-۰۳-۲۱. دریافت‌شده در ۲۰۱۷-۰۳-۲۱.