اردک سفید

مرغابی سرسبز حدود ۳۰۰۰ سال پیش در چین اهلی شد، و احتمالاً خیلی زودتر. نیروی تغذیه ای اردک‌ها از قرن دهم میلادی تحت پنج سلسه ثبت شده‌است. چینی‌ها پرورش دهنده پیشرفته اردک‌ها بودند؛ در میان گونه‌های مختلفی که ایجاد می‌کردند نام یکی از آن‌ها شی-چین-یا تزه بود که تقریباً «اردک-ده-پاوند» ترجمه شد، از آن مرغابی سفید آمریکایی گرفته می‌شود.

در سال ۱۸۷۲ میلادی، جیمز ای. پالمر از استونینگتون، کانتیکت، پانزده اردک سفید این نوع را برای حمل و نقل به یک تاجر به نام مک‌گراث در ایالات متحده بارگیری کرد. پرندگان در شانگهای بارگیری شدند، اما در پکن (که اکنون بِیچینگ خوانده می‌شود) به دنیا آمدند. نُه تا از آن‌ها – شش اردک و سه تا اردک نر – جان سالم به در بردند در این سفر طولانی دریایی، که ۱۲۴ روز طول کشید و در ۱۳ مارس ۱۸۷۳ به نیویورک رسیدند. پنج تن از پرندگان زنده مانده به مک‌گراث فرستاده شدند، اما قبل از اینکه به او برسند خورده شده بودند. چهار پرنده پالمر به عنوان پایه ای از اردک سفید آمریکایی تبدیل شدند؛ تا ژوئیه سال ۱۸۷۳ میلادی، سه اردک او بیش از سی صد تخم گذاشته بودند.

در سال ۱۸۷۴ میلادی، اردک سفید در اولین نسخه استاندارد کمال آمریکا منتشر شده توسط انجمن ماکیان آمریکا جدید گنجانده شد. به زودی در تولید گسترده برای کشتار بود. تا آن زمان، اردک کایوگا (Cayuga) یک نژاد محبوب برای گوشت مطرح شده بود، که دارای ضرر پرهای پوشانده شده تاریکی بود، به طوری که هرگونه نرمی باقی مانده در لاشه به راحتی دیده می‌شود، بعد تر اردک پُر پر-سفید ترجیح داده شد. پرندگان دیگر از همان نوع در سال ۱۸۷۲ به انگلستان وارد شدند، و از آنجا به زودی به آلمان رسیدند، جایی که آن‌ها باعث به وجود آمدن اردک سفید آلمانی شدند، یک نژاد مجزا و جداگانه. در آلمان، اردک‌های چینی تولید شده با اردک‌های راست سفیدی که از کشتی‌های هلندی از ژاپن آورده شده بودند عبور می‌کردند، و در نتیجه پرندگان با زاویه بدن تند؛ آن‌هایی که به ایالت متحده منتقل شدند با پرندگان ایلسبوری بریتانیایی عبور می‌کردند، که به پرندگان با موضع افقی بیشتر منجر می‌شد. و در پایان اردک پرندگان ضعیفی هستند لطفاً باعث مریض شدنشون و تلف شدنشون نشید.

اردک‌های سفید آمریکایی بزرگ و محکم آفریده شده‌اند. بدن تقریباً مستطیلی شکل است که از کنار دیده می‌شود، و در حالی که ایستاده‌است حدود ۴۰ درجه به افقی برگزار می‌شود؛ پروژه‌های دمش بالاتر از خط دمش است. سینه اش صاف و گسترده‌است، و یک مازه برجسته را نشان نمی هد. سر بزرگ و گرد است، و گردن ضخیم است. پرها سفید خامه ای است، پاها نارنجی مایل به زرد هستند، و نوک زرد یا نارنجی است، نسبتاً کوتاه، و تقریباً مستقیم.

اردک سفید آمریکایی تقریباً به‌طور انحصاری برای گوشت مطرح می‌شود، اما برای تولید تخم نیز استفاده می‌شود. پکنی نژاد اردکی است که بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. در ایالات متحده، برای این منظور در آمریکای شمالی، بیش از نیمی از اردک‌هایی که برای کشتار مطرح شده‌اند از این نژاد هستند. تعدادها در ایالات متحده به تنهایی در ده‌ها میلیون نفر هستند. پکنی‌ها بزرگ-قاب هستند، سخت و سریع رشد می‌کنند – ممکن است در هفت هفته وزن بدن بیش از ۳٫۵ کیلوگرم (۷٫۷ کیلوگرم) برسند. آن‌ها دارای تبدیل خوراک بالا هستند، آرام-رطوبت و پربرکت هستند، و تخم‌های آن‌ها دارای میزان قابل توجهی است. پرهای اردک‌های سفید آمریکایی باعث می‌شود که لاشه پس از برداشتن، تمیز شود.

تعدادی از سویه‌های تجاری توسعه یافته‌اند، از جمله تنها به عنوان لایه نگهداری می‌شوداز زمان پرندگان به ایالات متحده رسیده‌اند، پرورش انتخابی پرندگان گوشتی عمدتاً به اندازه اندازه‌گیری شده‌است، استحکام نرخ رشد. اخیراً تلاش برای کاهش نسبت چربی در لاشه انجام شده‌است، حتی اگر نرخ رشد و میزان تبدیل خوراک نیز کاهش یابد.

پکنی‌ها ۲۰۰ تخم در سال می‌گذارند. تخم‌ها ممکن است سفید یا رنگی باشند، و وزن حدود ۹۰ گرم (۳٫۲oz). اردک‌های پکنی گرایش اندکی به کرچ شدن دارند – آن‌ها پرستاران خوبی نیستند، و تخم آن‌ها ممکن است نیاز به دستگاه جوجه‌کشی داشته باشد.

اردک سفید آمریکایی گاهی اوقات برای خواستنی و نشان دادن نگهداری می‌شود. نشان دادن پرندگان اغلب بزرگ‌تر از سهام تولید تجاری است.

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «American Pekin». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۷ سپتامبر ۲۰۱۹.