احد شیخلاری
احد شیخلاری (زاده ۱۳۳۹ - تبریز) بازیکن سابق و مربی فوتبال ایرانی است. پست او مدافع بود. او در حال حاضر مربی فوتبال میباشد. شیخلاری سابقه بازی در تیمهای منتخب تبریز، منتخب آذربایجان، ایدم تبریز، تراکتور و باشگاه فوتبال ماشینسازی تبریز و استقلال رشت را دارد. او در ردههای نوجوانان، جوانان، بزرگسالان پیراهن تیم ملی ایران را برتن کردهاست و در حدود ۲۰ بازی برای تیم ملی ایران بازی کردهاست. او ابتدا مهاجم بازی میکرد و در زدن ضربات سر مهارت خاصی داشت.که بعدا با نظر واسیل قودجا به مدافع توانمند تبدیل شد هواداران فوتبال آذربایجان به دلیل علاقه وافری که نسبت به او داشتند لقب مارادونای آذربایجان را به او دادهاند. یاگودیچ سرمربی یوگسلاوی الاصل سابق تیمهای ملی جوانان و نوجوانان ایران دربارهٔ شیخ لاری گفته: «او در زمره بازیکنان استثنایی است که میتواند به هنگام پرش برای زدن ضربه سر، دو بار در آسمان خود را به پرشی مضاعف مهمان کند.»
شناسنامه | ||
---|---|---|
نام کامل | احد شیخ لاری | |
زادروز | ۲۹ فروردین ۱۳۳۹ | |
زادگاه | تبریز، ایران | |
اطلاعات باشگاهی | ||
باشگاه کنونی | ||
پُست | مدافع (فوتبال) | |
باشگاههای جوانان | ||
۱۳۵۵–۱۳۵۷ ۱۳۵۷–۱۳۶۰ | ایدم تبریز تراکتور | |
باشگاههای حرفهای | ||
سالها | باشگاهها | بازی (گل) |
۱۳۷۰_۱۳۷۳ | تراکتور | ۵۵(۷گل) |
تیم ملی | ||
۱۹۹۰ | ایران | ۱ (۰) |
دوران مربیگری | ||
۱۳۷۹–۱۳۸۲ ۱۳۸۲–۱۳۸۴ ۱۳۸۴–۱۳۸۵ ۱۳۸۵ ۱۳۸۶–۱۳۸۷ ۱۳۸۹–۱۳۹۲ ۱۳۹۵ ۱۳۹۸ ۱۳۹۸–۱۳۹۹ | تراکتور (دستیار) شهید قندی یزد ماشینسازی تبریز شهرداری تبریز تراکتور مس سونگون شهرداری اردبیل تراکتور (موقت) ماشینسازی تبریز |
در جریان اعزام تیم ملی ایران به بازیهای آسیایی سئول ۱۹۸۶ در زمان مربیگری پرویز دهداری، در اثر یک سوء تفاهم شیخ لاری را در آخرین لحظه از پله هواپیما در فرودگاه مهرآباد پایین آوردند و او را از همراهی تیم ملی در این سفر منع کردند. واسیلی گوجا سرمربی سابق تراکتور آذربایجان دربارهٔ شیخ لاری گفته: «در تمام ایران لیبرویی مثل شیخ لاری یافت نمیشود و من تعجب میکنم که چرا به تیم ملی دعوت نمیشود. در ۳ تیم استقلال، پرسپولیس و پاس لیبرویی همچون احد وجود ندارد و من فکر میکنم عدم انتخاب او به دلیل شهرستانی بودنش است.»
مربیگری در مس سونگون ورزقان این تیم را از لیگ دسته سه به لیگ دسته دو و سپس به لیگ دسته یک ایران برساند. احد شیخ لاری اولین مربی ایرانی است که موفق شده یک تیم فوتبال را طی فصول متوالی از لیگ دسته سه به لیگ دسته یک برساند،
مدارک مربیگری
- لیسانس جامع بینالمللی مربیگری حرفهای از فدراسیون فوتبال انگلستان
- گواهی نامه بینالمللی مربیگری حرفهای از فیفا تحت نظر فیلیپ ردون
- لیسانس A بینالمللی مربیگری حرفهای از کنفدراسیون فوتبال آسیا و اروپا
افتخارات
- دوران مربیگری:
- ۱۳۶۸–۶۹ نائب قهرمانی لیگ استان آذربایجان شرقی و صعود به اولین دوره جام آزادگان با ایدم تبریز - در این سال احد شیخ لاری به عنوان مربی بازیکن در ایدم تبریز فعالیت داشت و تراکتورسازی تبریز به مقام قهرمانی استان رسید.
- ۱۳۸۳–۸۴ قهرمانی لیگ دسته یک جام آزادگان و صعود به لیگ برتر ایران باشهید قندی یزد
- ۱۳۸۴–۸۵ جلوگیری از سقوط ماشینسازی تبریز به لیگ دسته دو با مربیگری در ۱۱ بازی پایانی لیگ آزادگان و کسب ۲۰ امتیاز. در این فصل ماشینسازی که نیم فصل اول را با ۵ امتیاز در قعر جدول تمام کرده بود با آمدن شیخ لاری لیگ را با ۲۵ امتیاز و در میانه جدول تمام کرد.
- ۱۳۸۶–۸۷ مقام چهارمی لیگ دسته یک جام آزادگان با تراکتورسازی تبریز
- ۱۳۹۱–۹۰ صعود به لیگ دسته دو جام آزادگان با مس سونگون
- ۱۳۹۲–۹۱ نائب قهرمانی لیگ دسته دو و صعود به لیگ دسته یک با مس سونگون
- ۱۳۹۲–۹۱ اولین مربی ایرانی که موفق شدهاست یک تیم فوتبال را طی فصول متوالی از لیگ دسته سه به لیگ دسته یک ایران برساند.
- وی همچنین بعنوان سرمربی با تیمهای شهرداری تبریز و ماشین سازی تبریز و تراکتور همکاری داشته است
پانویس
- ↑ احد شیخلاری در وبگاه national-football-teams.com
- ↑ روزنامه ارک ۱۳۷۳، ش ۲۱۵، ص ۲ (=صفحات روزنامه)
- ↑ روزنامه اخبار ورزشی ۱۳۷۷، ش ۱۰۰۷، ص ۸ (=صفحات روزنامه)
- ↑ مجله کیهان ورزشی، سال ۱۳۶۴، ش ۱۶۰۲، ص ۶۱ (=صفحات روزنامه)
- ↑ صفحه رسمی احد شیخ لاری - سوابق بازیگری
- ↑ مجله کیهان ورزشی ۱۳۷۲، ش ۱۹۹۱، ص ۵۷ (=صفحات مجله)
- ↑ کیهان ورزشی ۱۳۷۲، ش ۱۹۹۱، ص ۵۷ (=صفحات مجله)
- ↑ هفته نامه نیرو ۱۳۷۱، ش ۹۴، ص ۱۳ (=صفحات هفته نامه)
- ↑ صفحه رسمی احد شیخ لاری - سوابق مربیگری
منابع
- روزنامه ارک، سال ۱۳۷۳، شماره ۲۱۵، صفحهٔ ۲
- روزنامه اخبار ورزشی، سال ۱۳۷۷، شماره ۱۰۰۷، صفحهٔ ۸
- جله کیهان ورزشی، سال ۱۳۶۴، شماره ۱۶۰۲، صفحهٔ ۶۱
- مجله کیهان ورزشی، شماره ۱۹۹۱، سال ۱۳۷۲، صفحهٔ ۵۷
- هفته نامه نیرو، شماره ۹۴، سال ۱۳۷۱، صفحهٔ ۱۳
- ماهنامه گام، شماره ۱۰۰، سال ۱۳۷۱، صفحهٔ ۱۰