اتصالات محکم
اتصالات محکم بین سلول‌های اپیتلیال مجاور معمولاً به صورت یک باند احاطه کننده سلول، درست در زیر سطح رأسی قرار گرفته‌اند و به استقرار و حفظ قطبیت سلولی کمک می‌کنند. این اتصالات سدی را تشکیل می‌دهند که حفره‌های بدن از قبیل لومن روده را مهروموم می‌کند؛ و خون را از مایع مغزی-نخاعی موجود در سیستم عصبی مرکزی جدا نگه می‌دارد. اتصالات محکم از انتشار ماکرومولکول‌ها در مقادیر مختلف و مولکول‌های کوچک محلول در آب و یون‌ها از عرض یک صفحه اپیتلیالی از طریق فضاهای بین سلولی جلوگیری می‌کنند. آن‌ها همچنین قطبیت سلول‌های اپیتلیال را توسط ممانعت از انتشار پروتئین‌ها و گلیکولیپیدهای غشایی بین نواحی رأسی و قاعده جانبی غشاءپلاسمایی برقرار و حفظ می‌کنند. دو نوع پروتئین اینتگرال غشاء اصلی مؤثر در تشکیل اتصالات محکم، اوکلودین و کلودینها هستند. هر کدام از این پروتئین‌ها دارای ۴ مارپیچ آلفا گذرنده از غشاء هستند. تری سلولین نیز که از دیگر پروتئین اتصالات محکم می‌باشد، دارای چنین ساختاری است. یک گروه از JAM ها (مولکول‌های چسبان اتصالی) نیز شناسایی شده‌اند که به اتصالات هموفیلیک و دیگر عملکردهای اتصالات محکم کمک می‌کنند.
منابع
- ↑ Chalcroft, J. P. ; Bullivant, S (1970). "An interpretation of liver cell membrane and junction structure based on observation of freeze-fracture replicas of both sides of the fracture". The Journal of Cell Biology. 47 (1): 49–60. doi:10.1083/jcb.47.1.49. PMC 2108397. PMID 4935338.
- ↑ Kirschner, Nina; Brandner, JM (June 2012). "Barriers and more: functions of tight junction proteins in the skin". Annals of the New York Academy of Sciences. 1257: 158–166. doi:10.1111/j.1749-6632.2012.06554.x. PMID 22671602.
- ↑ Anderson, JM; Van Itallie, CM (August 2009). "Physiology and function of the tight junction". Cold Spring Harb Perspect Biol. 1 (2): a002584. doi:10.1101/cshperspect.a002584. PMC 2742087. PMID 20066090.
- ↑ زیست‌شناسی سلولی مولکولی لودیش 2016/ انتشارات حیدری