آنتی‌بیوتیک گلیکوپپتید

برخی از اعضای این دسته آنتی بیوتیک‌ها با مهار سنتز پپتیدوگلیکان، سنتز دیواره‌های سلولی در باکتری را مهار می‌کنند. آنها به اسیدهای آمینه درون دیواره سلولی متصل می‌شوند و از افزودن واحدهای جدید به پپتیدوگلیکان جلوگیری می‌کنند. به طور خاص ، آنها در پپتیدوگلیکان به آکریل-دی-الانیل-دی-الانین متصل می‌شوند. بسیاری از گلیکوپپتیدها عملکرد گلیکوزیل ترانسفرازها را مهار می‌کنند، که وظیفه پلیمر کردن بلوک‌های اسید آمینه/قند به پپتیدوگلیکان را بر عهده دارند.

با توجه به سمیت آن‌ها، استفاده از آنتی‌بیوتیک‌های گلیکوپپتید محدود به بیمارانی است که مبتلا به بیماری حاد هستند، مانند کسانی که دارای حساسیت شدید به بتا-لاکتام‌ها هستند، یا به گونه‌های مقاوم به بتا-لاکتام آلوده هستند. این آنتی بیوتیک‌ها عمدتاً در برابر کوکسی‌های گرم مثبت مؤثر هستند. آنها طیف محدودی از عملکرد را نشان می‌دهند و فقط در برابر انتروکوک‌ها خاصیت ضد باکتری دارند. برخی از بافت‌ها توسط گلیکوپپتیدها به خوبی قابل نفوذ نیست و به مایع مغزی-نخاعی نفوذ نمی‌کنند.

• کاتزونگ، برترام (۱۳۹۸). فارماکولوژی پایه و بالینی. ج. ۲. ترجمهٔ مجید متقی‌نژاد. تهران: اندیشه رفیع. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۹۸۷-۸۰۱-۰.