آمینو هیپوریک اسید
آمینو هیپوریک اسید (انگلیسی: Aminohippuric acid) یا اسید پارا آمینو هیپوریک (PAH) مشتق شده از هیپوریک اسید، یک عامل تشخیصی مفید در آزمایشهای پزشکی مربوط به کلیه است که در اندازهگیری جریان پلاسمای کلیوی استفاده میشود. این ماده یک مشتق آمید از اسید آمینه گلیسین و پارا آمینو بنزوئیک اسید است که به طور طبیعی در انسان یافت نمیشود. پیش از استفاده تشخیصی نیاز به تزریق IV دارد.
دادههای بالینی | |
---|---|
نامهای دیگر | PAH, PAHA, Aminohippurate, 4-Aminohippuric acid , N-(4-Aminobenzoyl)glycine, para-Aminohippurate |
کد ATC | |
شناسهها | |
| |
شمارهٔ CAS | |
پابکم CID | |
IUPHAR/BPS | |
دراگبنک | |
کماسپایدر | |
UNII | |
KEGG | |
ChEBI | |
ChEMBL | |
NIAID ChemDB | |
CompTox Dashboard (EPA) | |
ECHA InfoCard | 100.000.472 |
دادههای فیزیکی و شیمیایی | |
فرمول شیمیایی | C9H10N2O3 |
جرم مولی | ۱۹۴٫۱۹۰ g·mol |
مدل سه بعدی (جیمول) | |
| |
| |
(verify) |
تشخیص
PAH برای اندازه گیری جریان پلاسمای کلیوی مفید است.
نسبت استخراج کلیه PAH در یک فرد عادی تقریباً ۰.۹۲ است.
داروسازی
اسید آمینه هیپوریک اغلب به عنوان نمک سدیم سدیم پارا آمینو هیپورات استفاده میشود. در طول جنگ جهانی دوم، پارا آمینو هیپورات همراه با پنیسیلین به منظور طولانیتر شدن زمان گردش پنیسیلین در خون تجویز شد. از آنجایی که هم پنیسیلین و هم پارا آمینو هیپورات برای یک ناقل در کلیه با هم رقابت میکنند، تجویز پارامین هیپورات با پنیسیلین باعث کاهش پاکسازی پنیسیلین از بدن توسط کلیه شد و درمان ضد باکتریایی بهتری ارائه کرد. ناقلهای موجود در کلیه با جابجایی مواد، در این مورد، متابولیتهای دارو، از خون به ادرار، آنیونها و کاتیونهای آلی را از خون حذف میکنند.
ثابت تفکیک اسیدی (pKa) آن ۳.۸۳ است.
منابع
- ↑ Costanzo, Linda (2007). Physiology (4th ed.). Philadelphia: Lippincott Williams and Wilkins. pp. 156–160.
- ↑ Reubi FC (September 1953). "Glomerular filtration rate, renal blood flow and blood viscosity during and after diabetic coma". Circulation Research. 1 (5): 410–3. doi:10.1161/01.res.1.5.410. PMID 13082682.
- ↑ Beyer KH, Flippin H, Verwey WF, Woodward R (1944-12-16). "The effect of para-aminohippuric acid on plasma concentration of penicillin in man". Journal of the American Medical Association. 126 (16): 1007–1009. doi:10.1001/jama.1944.02850510015003.