مناولهمناوله، از اصطلاحات علم حدیث بوده و به این معناست که شیخ کتاب حدیثی را در اختیار راوی قرار دهد. ۱ - معرفی اجمالیگفتهاند: این شیوه از سنت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) برگرفته است. [۱]
مامقانی، عبدالله، مقباس الهدایة، ج۳، ص۱۳۵.
زیرا آن حضرت نوشته‌ای را به فرمانده یکی از سریه‌ها داد و فرمود: آن را نمی‌خوانی تا به فلان منطقه برسی، او وقتی به آن منطقه رسید نامه را گشود و برای مردم خواند. [۴]
مامقانی، عبدالله، مقباس الهدایة، ج۳، ص۱۳۶.
گروهی از علمای درایه؛ هم‌چون خطیب بغدادی مناوله را از اقسام اجازه بر شمرده و آن را بالاترین نوع اجازه دانسته‌اند، اما مشهور صاحب‌نظران آن را به عنوان قسمی جداگانه دانسته‌اند.۲ - اقسام مناولهمناوله می‌تواند به دو صورت ذیل انجام گیرد: ۱. مناوله همراه با اجازه؛ یعنی افزون بر آن که شیخ کتاب روایی را در اختیار راوی بگذارد به او اجازه نقل آن را نیز بدهد، که در این صورت مناوله از اعتبار روایی بیشتری برخوردار خواهد بود. ۲. مناوله بدون اجازه، و آن مطلق مناوله است؛ یعنی شیخ تنها کتاب را در اختیار راوی قرار دهد و بگوید: هذا سماعی، یا روایتی. برخی این قسم از مناوله را کافی نمی‌دانند و معتقدند: نقل روایت بر اساس آن نادر بوده و ناکافی است، اما مشهور محدثان آن را صحیح و کافی می‌دانند. [۶]
مامقانی، عبدالله، مقباس الهدایة، ج۳، ص۱۳۶- ۱۴۶.
شاهد مدعا روایتی از امام رضا (علیه‌السّلام) است که در آن چنین آمده است: احمد بن عمر حلال می‌گوید: به امام رضا (علیه‌السّلام) عرض کردم، شخصی از اصحاب ما کتابی به من می‌دهد و نمی‌گوید آن را از طرف من روایت کن، آیا برای ما روایت از آن جائز است؟ امام (علیه‌السّلام) فرمود: «اگر می‌دانی که کتاب از آن اوست روایاتش را از او نقل کن». ۳ - عناوین مرتبططرق تحمل حدیث؛ اصطلاحات رایج محدثان؛ اصطلاحات حدیثی. ۴ - پانویس
۵ - منبعسایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «اصطلاحات حدیثی»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۱/۲۹. سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «تحمل حدیث، شرایط و طرق آن»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۱/۲۹ رده‌های این صفحه : اصطلاحات حدیثی | طرق تحمل حدیث
|