زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
 

سمیع





سميع از صفات ثبوتی حق تعالى است كه افزون بر پنجاه بار در قرآن به صورت صفت مشبّهه و گاه همراهِ «بصیر» (بصير) مذكور آمده است.
به عنوان نمونه، در قرآن آمده است كه خداوند سخن بندگان را مى‌شنود.

و نجواى آنان را مى‌شنود و او با ما است و مى‌بيند و مى‌شنود .

همه حکما و متکلّمان معتقدند كه خداوند بالذّات شنوا است.
موضوع «سميع» در دانش‌هاى كلام، تفسير، فلسفه و عرفان مطرح است.
شنوايى خداوند با واسطه اندام شنوايى صورت نمى‌پذيرد؛ بلكه- همانند بينايى خداوند- به صفت علم او بازمى‌گردد. بنابراين، سميع بودن خداوند به معناى اين است كه او به آنچه شنيدنى است، دانا است و آنها را درمى‌يابد و درك مى‌كند
[۵] تلخيص المحصّل، ۲۸۷- ۲۸۸؛
.
[۶] تفسير نمونه، ۲/ ۲۰۸


فهرست مندرجات

۱ - پانویس
۲ - منبع

۱ - پانویس


 
۱. سوره مجادله، آیه۱.    
۲. سوره آل عمران، آیه ۱۸۱    
۳. سوره زخرف،آیه۸۰    
۴. سوره طه،آیه۴۶    
۵. تلخيص المحصّل، ۲۸۷- ۲۸۸؛
۶. تفسير نمونه، ۲/ ۲۰۸


۲ - منبع



پژوهشکده تحقیقات اسلامی،فرهنگ شیعه،ص۲۸۷،انتشارات زمزم هدایت    


رده‌های این صفحه : خدا شناسی | صفات الهی | صفات خبری




آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.