زمان تقریبی مطالعه: 2 دقیقه
 

تذییل





تذییل، ذکر جمله مستقل در ادامه کلامی تام، به منظور تقریر و تکمیل آن؛ از فنون بلاغت است.


۱ - تعریف



یکی از اسلوب‌های بلاغی و بدیعی قرآن که از انواع «اطناب به زیاده» شمرده شده «تذییل» است.

۲ - معنای لغوی و اصطلاحی



«تذییل» مصدر باب تفعیل از ریشه «ذیل» به معنای چیزی را ذیل چیز دیگر قراردادن، و در اصطلاح به این معنا است که پس از اتمام کلام، جمله‌ای مستقل به معنای همان کلام اول آورده شود تا منطوق یا مفهوم کلام، محقق شود و برای کسی که معنا را فهمیده است تقریر و تکمیل، و برای کسی که نفهمیده، آشکار و روشن شود؛

۲.۱ - مثال


۱. (ذلک جزیناهم بما کفروا وهل نجازی الا الکفور)؛ "این (عقوبت) را به (سزای) آنکه کفران کردند به آنان جزا دادیم و آیا جز ناسپاس را به مجازات می‌رسانیم".
۲. (وقل جاء الحق وزهق الباطل ان الباطل کان زهوقا)؛ "و بگو حق آمد و باطل نابود شد آری باطل همواره نابودشدنی است".
[۶] بستانی، بطرس، ۱۸۹۸ - ۱۹۶۹، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۳۱۵.


۳ - پانویس


 
۱. سبا/سوره۳۴، آیه۱۷.    
۲. اسراء/سوره۱۷، آیه۸۱.    
۳. زرکشی، محمد بن بهادر، ۷۴۵ - ۷۹۴ق، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، ج۳، ص۶۸.    
۴. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۳، ص۲۵۰.    
۵. باقلانی، محمد بن طیب، ۳۳۸ - ۴۰۳ق، اعجازالقرآن، ص۱۰۲.    
۶. بستانی، بطرس، ۱۸۹۸ - ۱۹۶۹، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۳۱۵.
۷. عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۳، ص۲۸۴.    


۴ - منبع



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «تذییل».    



آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.