بغیض (مفردات‌نهج‌البلاغه)بَغِیض (به فتح باء و کسر غین) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای دشمنِ سرسخت و کینه‌توز می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد دوست‌داران و دشمنان خویش از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَغِیض (به فتح باء و کسر غین) به معنای دشمن آمده است. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) «و ابغض بغیضک هونا ما عسی ان یکون حبیبک یوما ما.» «مُبْغَض»: به معنای دشمن دارنده می‌باشد چنان‌که امام (علیه‌السلام) فرموده است: «هلک فیّ رجلان محّب غال و مبغض قال؛ درباره‌ی من دو نفر هلاک شدند، یکی دوست دارنده که غالی است و مرا از بشر بالا می‌داند، دیگری دشمن دارنده‌ای که سخت دشمنی می‌ورزد.» «ابغاض»: مصدر است چنان‌که در حکمت ۳۶۷، آمده است. ۳ - پانویس
۴ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَغِیض»، ص۱۴۷. |