بریق (مفردات‌نهج‌البلاغه)بریق (به فتح باء و کسر راء)، مبراق یا ابریق از مفردات نهج البلاغه، به معنای معنای درخشندگی، تابندگی و تلالؤ و روشنایی، برق دهنده و بطری می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص بیان ویژگی طاووس و فتنه از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبریق، مبراق و ابریق به معنای تلالؤ و روشنایی، برق دهنده و بطری آمده‌اند. ۲ - کاربردهاامام (علیه‌السلام) در رابطه با طاووس فرموده‌اند: «الّا انّه یخیّل لکثرة مائه و شدّة بریقه انّ الخضرة الناضرة ممتزجة به؛ مگر آن‌که به‌علّت زیادی آبش و شدت نورانیّتش، به نظر می‌آید که سبزی خوشایند به آن ممزوج شده است.» خ «مبراق» به معنای برق دهنده می‌باشد؛ لذا درباره فتنه فرموده است: «مرعاد مبراق؛ دارای رعد و برق است.» «ابریق» به معنای بطری می‌باشد، چنان‌که در مجمع البیان آمده است. لذا درباره‌ی طاووس فرموده: «و مخرج عنقه کالابریق و مغرزها الی حیث بطنه کصبغ الوسمة الیمانیة؛ بالای گردنش مانند بطری براق و انتهای آن به طرف شکمش مانند رنگ نبات نیل یمانی است.» ۳ - تعداد کاربردماده «برق» با مشتقات آن، جمعاً حدود هفده بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بریق»، ص۱۳۰. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|