الاه (مفردات‌نهج‌البلاغه)الاه یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای معبود می‌باشد که حضرت امیر (علیه‌السلام) حقانیّت خویش را با همین کلمه بیان نموده است. ۱ - مفهومشناسیالاه به معنای معبود و مصدر آن به معنی عبادت و تحیّر آید. اله مثل فعال به معنی مفعول مالوه و معبود است، در اقرب الموارد گودید: «اله الاهة: عبد عبادة - اله الها: تحیّر.» بنابراین اگر آن به معنی تحیر باشد، خدا را از آن جهت اله گوییم که عقول در درک ذات او متحیّر هستند و اگر به معنی عبادت بگیریم از آن سبب اله گوییم که او معبود است. راغب در مفردات گوید: حق آن بود که این کلمه جمع بسته نشود، چون سوای خدا معبودی نیست لیکن عرب به اعتقاد خود که معبودهایی هست، آن‌را جمع بسته و گفته‌اند: آلهه. [۱]
راغب اصفهانی، أبو القاسم حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص۸۳، دمشق، بیروت، دار القلم، الدار الشامیة، الطبعة الأولی، ۱۴۱۲.
• این کلمه در «نهج البلاغه» به صورت مفرد و جمع، هر دو آمده است. ۲ - کاربردهاآن حضرت در حقانیت خویش می‌فرماید: «فوالذی لا اله الاّ هو انّی لعلی جاّدة الحّق و انّهم لعلی مزلّة الباطل؛ به خدایی که جز او معبود نیست من در راه حقّم و آن‌ها در پرتگاه باطل.» ۳ - پانویس
۴ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «الاه»، ص۶۰. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|