مجاز عرفی عاممجاز عرفی عام، استعمال لفظ در معنای غیر حقیقی، به علاقه معهود نزد عرف عام می‌باشد. و در اصول فقه کاربرد دارد. ۱ - تعریفمجاز عرفی عام، عبارت است از استعمال لفظ در غیر موضوع له، به جهت مناسبت و علاقه‌ای که در عرف عام شناخته شده است، مانند:استعمال لفظ «دابه» (به معنای جاندار و جنبنده) در انسان نادان و کودن. [۱]
زحیلی، وهبه، اصول الفقه الاسلامی، ج۱، ص۲۹۴.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۶۹۴، برگرفته از مقاله «مجاز عرفی عام». رده‌های این صفحه : مجاز عرفی
|