لحاظ استعمالیلحاظ لفظ و معنا ، موجود در وقت استعمال لفظ است. ۱ - توضیحلحاظ استعمالی، از اقسام لحاظ لفظ و معنا و مقابل لحاظ مستعمل بوده و به لحاظی گفته می‌شود که هنگام استعمال محقق می‌گردد زیرا استعمال به معنای به کارگیری لفظ و اراده معنای آن است؛ پس هر جا استعمال محقق گردد، باید قبل از آن، لفظ و معنا توسط استعمال کننده تصور و لحاظ شود؛ یعنی لفظ و معنا در ذهن وی حاضر شده و مورد التفات نفس قرار گیرد. این لحاظ را لحاظ استعمالی می‌گویند. برای مثال، شخص برای استعمال لفظ «اسد» در حیوان درنده، اول لفظ اسد و معنای آن را در نظر می‌گیرد، آن گاه لفظ را در آن معنا استعمال می‌کند. [۱]
فاضل لنکرانی، محمد، مباحث اصولی، ص۳۰۸.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگ نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «لحاظ استعمالی»۶۶۹. رده‌های این صفحه : لحاظ
|