زمان تقریبی مطالعه: 2 دقیقه
 

توکل (فقه)





توکّل در دو معنا به کار رفته است:
۱. واگذار کردن کارها به خداوند متعال.
۲. وکیل شدن از سوی دیگری.
از این عنوان به مناسبت در باب امر به معروف و نهی از منکر و کفّارات سخن رفته است.


۱ - معنای توکل به معنای نخست



توکّل به معنای نخست عبارت است از اینکه بنده در پرتو اطمینان به حسن تدبیر خداوند و راضی شدن به قضا و قدر الهی، امور خود را به او واگذار و تنها بر او تکیه کند و به جز او امید نداشته باشد و از غیر او نهراسد.

۲ - توکل در آیات و روایات



توکّل بر خدا در آیات و روایات از صفات مؤمنان شمرده و ثمرۀ یقین دانسته شده و بر تخلّق به آن تأکید و سفارش شده است.

۳ - توکل از مکارم اخلاق و مظاهر معروف


توکّل از مکارم اخلاق و مظاهر معروف (مقابل منکر) است که بدان توصیه شده و براساس برخی روایات، کفّارۀ فال بد است و اثر سوء آن را از بین می‌برد.

۴ - پانویس


 
۱. آل عمران/سوره۳، آیه۱۲۲.    
۲. آل عمران/سوره۳، آیه۱۶۰.    
۳. مائدة/سوره۵، آیه۱۱.    
۴. طلاق/سوره۶۵، آیه۳.    
۵. حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعة ج۱۵، ص۱۸۵.    
۶. حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعة ج۱۵، ص۱۹۴.    
۷. حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعة ج۱۵، ص۲۰۲.    
۸. حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعة ج۱۵، ص۲۱۳.    
۹. حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعة ج۲۲، ص۴۰۴     .
۱۰. منهاج الصالحین (خوئی) ج۲، ص۳۲۴.    


۵ - منبع


فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۲، ص۶۶۷.    


رده‌های این صفحه : اخلاق اسلامی | توکل | فضائل اخلاقی




آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.