توأم (مفردات‌نهج‌البلاغه)تَواَم (به فتح تاء) از مفردات نهج البلاغه، به معنای کسی که با دیگری در یک شکم زاییده شود، می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص وفاداری و بردباری از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیتَواَم (به فتح تاء) به معنای کسی که با دیگری در یک شکم زاییده شود، آمده است. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در مورد وفاداری می‌فرمایند: «ایهّا الناس انّ الوفاء توام الصدق و لا اعلم جنة اوقی منه؛ وفا همزاد راستگویی است، سپری نگهدارنده‌تر از راستگویی سراغ ندارم.» همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) در خصوص حلم و بردباری فرموده است: «الحلم و الاناة توامان ینتجهما علوّ الهمّة؛ بردباری و تانی دو همزادند و از علوّ همت سرچشمه می‌گیرند.» امام (علیه‌السلام) همچنین در بیانی دیگر فرموده است: «احمده علی نعمه التوام و الائه العظام.» اشاره به کثرت نعمت است. ۳ - تعداد کاربرداین واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تَوأم»، ص۱۶۹. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|