استعمال افهامیاستعمال افهامی استعمال لفظ به قصد خبر دادن از امر موجود می باشد. ۱ - نعریفاستعمال افهامی، مقابل استعمال ایجادی است و به معنای استعمال لفظ به صورت اعلام و خبر دادن از معنای امری که در ذهن یا در خارج ( نفس الامر ) موجود است به قصد فهماندن آن به مخاطب می‌باشد؛ یعنی متکلم با این استعمال قصد دارد معنا و مفهومی را که قبلا موجود بوده به مخاطب بفهماند تا وی آن را تصور یا تصدیق نماید، مانند این که شخصی پس از حفظ قرآن کریم ، به دوستش که از این موضوع اطلاعی ندارد بگوید: من قرآن را حفظ کردم. ۲ - انواعبنابراین، استعمال افهامی، به تصوری و تصدیقی تقسیم می‌شود. ۳ - پانویس
۴ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۱۸۲، برگرفته از مقاله «استعمال افهامی». رده‌های این صفحه : استعمال الفاظ
|