اذی (مفردات‌نهج‌البلاغه)اذی از مفردات نهج البلاغه، به معنای ناپسند و ناخوشایند می‌باشد. امام علی (علیه‌السلام) در مواردی نظیر: نصیحت کردن برادرش عقیل بن ابی طالب، آزار ندادن زنان در صحنه‌ی نبرد، از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیاذی در اصل به معنی ناخوشایند و ناپسند است؛ مانند: «الاذّیة و الاذی هی المکروه» فلانی مرا اذیّت کرد، یعنی دربارۀ من کار ناپسندی انجام داد. ۲ - خطاب به عقیلامام علی (صلوات‌الله‌علیه) خطاب به عقیل فرموده: «اتئنّ من الاذی و لا ائنّ من لظی؛ آیا ناله می‌کنی از این اذیت ولی من ناله نکنم از شعلۀ خالص آتش؟». ۳ - آزار ندادن زنانو در رابطه با زنان به لشکریان فرماید: «و لا تهیّجوا النساء باذی و ان شتمن اعراضکم و سببن امرائکم؛ زنان را با اذیت کردن به هیجان نیاورید هر چند که عرض شما را دشنام دهند و فرمانده‌هانتان را فحش گویند.» ۴ - پانویس
۵ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اذی»، ص۳۷. |