ادات (مفردات‌نهج‌البلاغه)ادات یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای آلت است. در بیان نورانی حضرت امیر (علیه‌السلام) نیز به‌همین معنی بکار رفته است. ۱ - مفهومشناسیواژهی ادات در بیان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به‌معنای آلت بکار رفته است. «و الخالق لا بمعنی حرکة و نصب و السمیع لاباداة؛ خدا آفریننده است نه بدان معنی که دستی حرکت دهد و رنجی ببیند، شنواست نه با آلتی مانند: گوش انسان.» ۲ - واژهشناسیجمع اداة، ادوات است. «الذی کلّم موسی تکلیما و اراه من آیاته عظیما بلا جوارح و لا ادوات و لا نطق و لا لهوات؛ خدایی که با موسی (علیه‌السلام) سخن گفت و از آیات عظیم خویش به او نشان داد، بدون اعضاء و بدون اسباب‌ها و بدون تکلم با زبان و بدون زبان کوچک که در حلق است.» «لهوات» جمع «لهاة» و آن زبان کوچک در حلق است. [۳]
حمیدی، ابن أبی نصر، تفسیر غریب ما فی الصحیحین البخاری ومسلم، ج۱، ص۲۴۵، تحقیق:زبیدة محمد سعید عبد العزیز، قاهره، مکتبة السنة، چ اول، ۱۴۱۵.
۳ - پانویس۴ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ادات»، ص۳۵. |