اخصیاخصّی به قائل به حقیقی بودن استعمال مشتق در خصوص ذات متلبّس به مبدأ اشتقاق اطلاق می‌شود. ۱ - تعریفاخصّی، مقابل اعمّی و به معنای فرد یا افرادی از عالمان اصولی است که معتقدند مشتق ، حقیقت در خصوص ذات متلبس به مبدأ می‌باشد، نه در اعم از متلبس و ما انقضی عنه، که اعمی‌ها به آن اعتقاد دارند. [۱]
آخوند خراسانی، محمد کاظم بن حسین، کفایة الاصول، ص۵۶.
[۲]
شیرازی، محمد، الاصول، ج۱، ص۱۰۵.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۱۲۹، برگرفته از مقاله «اخصّی». |