اجماع تقریریاجماع تقریری، اتفاق علمای معاصر امام (علیه‌السلام) بر امری و عدم مخالفت امام (علیه‌السلام) می باشد. ۱ - منظور از اجماع تقریریاجماع تقریری، عبارت است از تحقق اتفاق علما بر امری در حضور امام معصوم (علیه‌السلام) و سکوت او در برابر آن، در جایی که قادر به مخالفت با آن باشد؛ به بیان دیگر، هرگاه فقها در زمان وجود امام (علیه‌السلام) بر حکمی به اتفاق نظر برسند و امام آن‌ها را ردع نکند، سکوت او به منزله تقریر و تأیید نظر فقها است، زیرا اگر نظر فقها خلاف حکم الهی باشد، بر امام (علیه‌السلام) از باب وجوب نهی از منکر لازم است منکر را انکار نماید. ۲ - شرط تحقق اجماع تقریریدر اجماع تقریری، اتفاق همه علما موضوعیت ندارد، بلکه اگر یک نفر هم در حضور معصوم (علیه‌السلام) عملی را انجام دهد و یا حکمی را بیان کند و امام (علیه‌السلام) در حالی که شرایط بیان برای او مهیا است سکوت نماید، این سکوت کاشف از موافقت وی است. [۴]
منابع اجتهاد (از دیدگاه مذاهب اسلامی)، جناتی، محمد ابراهیم، ص۲۱۰.
۳ - پانویس
۴ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۸۹، برگرفته از مقاله «اجماع تقریری». رده‌های این صفحه : اجماع
|