اجازه مبسوطاجازه مبسوط، از اصطلاحات بکار رفته در علم حدیث بوده و به اذن نقل روایت توأم با ذکر تمام مشایخ تا معصومین و بیان بیوگرافی آنان، گفته می‌شود. ۱ - توضیح اصطلاحاجازه کتبی در یک تقسیم‌بندی کلی به اجازه مختصر، مبسوط و متوسط تقسیم می‌شود. منظور از اجازه مبسوط آن است که مجیز تمام مشایخ خود و اساتید ایشان را تا معصومین ذکر کرده و بیوگرافی هر یک از آنان را بیان کند. این نوع از اجازه، کتاب مستقل محسوب می‌شود و برای بعضی از آن، عناوین مشخصی معین شده است مانند: الروضة البهیة، الطبقات و اللمعة المهدیه. ۲ - اجازات مبسوطبرخی از اجازات مبسوط ذیلا ذکر می‌گردد: ۱- اجازه علامه حلی به فرزندان زهره حلبی که مرحوم مجلسی در کتاب «بحار الانوار» آن را نقل کرده است؛ ۲- اجازه صاحب معالم به سیدنجم‌الدین حسینی و فرزندانش؛ ۳- اجازه محدث بحرانی صاحب حدائق به فرزندانش به نام «لؤلؤة البحرین فی الاجازة لقرّتَی العین»؛ ۴- اجازه سیدعبدالله جزایری به نام «الاجازة الکبیره»؛ ۵- اجازه سیدحسن صدر کاظمی به نام «بغیة الوعاة فی طبقات مشایخ الاجازه». از این نوع اجازه به اجازه کبیر نیز تعبیر می‌شود. [۲]
مامقانی، عبدالله، مستدرکات مقباس الهدایه، ج۶، ص۲۹۰.
۳ - مستندات مقالهدر تنظیم این مقاله از منابع زیر استفاده شده است: • سبحانی، جعفر، اصول الحدیث و احکامه. • مامقانی، عبدالله، مستدرکات مقباس الهدایه. ۴ - پانویس
۵ - منبعپایگاه مدیریت اطلاعات علوم اسلامی، برگرفته از مقاله «اجازه مبسوط»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۴/۱۴. رده‌های این صفحه : اصطلاحات حدیثی
|