ابن‌مفلح اکمل‌الدین محمد بن ابراهیماکملالدین محمد بن ابراهیم، یکی از شخصیت‌های خاندان اِبْن‌ِ‌مُفْلِح، می‌باشد؛ ابن‌مفلح نام افراد خاندانی از فقیهان حنبلی دمشق که در سده‌های ۸ -۱۱ق/۱۴-۱۷م دارای مقامات علمی و اجتماعی بوده‌اند. از نسبت رامینی و قانونی برای افراد این خاندان چنین برمی‌آید که اصل خاندان به فلسطین باز می‌گردد. ۱ - معرفی اجمالیاکملالدین محمد بن ابراهیم بن عمر بن ابراهیم بن محمد بن عبدالله بن محمد بن مفلح (۹۳۰-۱۰۱۱ق/۱۵۲۴-۱۶۰۳م). او حدیث، فقه و قرآن را از پدرش و نیز عزالدین ابن نقیب و شهاب‌الدین احمد طیبی فراگرفت [۲]
ابن شطی، محمد جمیل، مختصر طبقات الحنابله، ج۱، ص۱۰۳، به کوشش فواز زمرلی، بیروت، ۱۴۰۶ق/۱۹۸۶م.
و از کسانی چون شمس‌الدین محمد بن طولون، ابوالسعود افندی مفتی عثمانی و شهاب‌الدین احمد مالکی قاضی‌القضاه قدس اجازه دریافت کرد.برای تحصیل سفری به روم (ظاهراً به استانبول) داشته است. پس از این سفر مدتی عهده‌دار قضای بعلبک و صیدا شد و بعد به دمشق آمد. ۲ - آثاروی به تاریخ اهتمام ویژه‌ای داشت، چنانکه درباره تاریخ دمشق و قاهره تألیفاتی داشته و اخبار الدولتین ابوشامه را تلخیص کرده است. [۴]
ابن شطی، محمد جمیل، مختصر طبقات الحنابله، ج۱، ص۱۰۴، به کوشش فواز زمرلی، بیروت، ۱۴۰۶ق/۱۹۸۶م.
از آثار باقی مانده او جزءِ ۱۵ از کتاب التذکرة الاکملیة المفلحیه است که نسخه‌ای از آن در کتابخانه دانشگاه آمریکایی بیروت موجود است. [۵]
زرکلی، خیرالدین، اعلام للزرکلی، ج۵، ص۳۰۳.
همچنین مجموعه‌ای ادبی گردآوری شده توسط او و نیز چند بیت از اشعار وی در برلین یافت می‌شود. ۳ - پانویس
۴ - منبعدانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «ابن‌مفلح»، ج۴، ص۱۷۹۵. |