لبن

لبن در زبان عربی به معنای شير است، و آن اسم جنس است. جمع: البان.

لبن در قرآن

• «وَإِنَّ لَكُمْ فِي الْأَنْعَامِ لَعِبْرَةً نُسْقِيكُمْ مِمَّا فِي بُطُونِهِ مِنْ بَيْنِ فَرْثٍ وَدَمٍ لَبَنًا خَالِصًا سَائِغًا لِلشَّارِبِينَ».

لبن در روایات

• عن جعفر (ع) عن ابيه: «ان عليّاً كان يستحبّ ان يفطر على اللبن». امام علی (ع) مستحب می دانست که با شیر افطار کند.
• رسول الله (ص): «توقّوا على اولادكم من لبن البغىّ من النساء والمجنونة، فان اللبن يُعدى». فرزندان خود را از شیر زنان گناهکار و دیوانه بازدارید، زیرا شیر تأثیر خود را می گذارد.
• علىّ (ع): «اذا ضعف المسلم فليأكل اللحم واللبن ... حسو اللبن شفاء من كلّ داء». هنگام غلبه ضعف بر بدن، شیر و گوشت بخورید ... کم کم خوردن شیر شفاء هر بیماری است.
• ابوعبدالله (ع): «كان النبىّ (ص) اذا شرب اللبن قال: اللهم بارك لنا فيه و زدنا منه». پیامبر موقع خوردن شیر می‌فرمود خداوندا در شیر به ما برکت بده و برای ما آن را زیاد کن.
• عنه (ع): «اللبن طعام المرسلين». شیر غذای پیامبران است.
• عن ابى عبدالله (ع): «نهى النبى (ص) ان يشاب اللبن بالماء للبيع». پیامبر از مخلوط کردن شیر با آب برای فروش نهی کرد.

پانویس

منبع

• سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف.