طائف

طائف، نام شهر و بلاد ثقیف در وادى اى است که ابتداى آن «لقیم» و انتهاى آن «رهط» ـ که دو ده هستند ـ باشد. نیز از بلاد حجاز و مقام عشیره ثقیف و دوازده فرسنگ تا مکه معظمه فاصله دارد. این شهر شامل دو محله است: یکى به نام طائف ثقیف و دیگرى به نام رهط. در قدیم این شهر را «وجّ» مى نامیدند و پس از آن که در اطراف آن حصار کشیدند، طائف نامیده شد. این شهر در پشت کوه غزوان واقع شده است.

طائف در سال نهم هجرى با صلح از جانب سپاه اسلام فتح گردید.

در قرآن از این شهر، همراه با شهر مکه و در مقام پاسخگویى به سخن مشرکان براى انتخاب پیامبر و نزول قرآن، با عنوان «قریتین» ذکر شده که در آیه ۳۱ سوره زخرف آمده است و از اعلام شبه مصرّح قرآن شمرده مى شود:

«وقالوا لَولا نُزِّلَ هـذا القُرءانُ عَلى رَجُل مِنَ القَریتَینِ عَظیم».(سوره زخرف/۳۱)

پانویس

↑ لغت نامه، ج۹، ص۱۳۴۲۱، «طائف».
↑ معجم البلدان، ج۴، ص ۹-۱۲.
↑ همچنین این آیه بیانگر این است که مکه و طائف، دو شهر مهم جامعه عصر بعثت نزد عرب جاهلى بوده اند.
↑ مراد از «قریتین» دو قریه مکه و طائف است. (جامع البیان، ج۱۳، جزء۲۵، ص۸۳ ؛ مجمع البیان، ج۹-۱۰، ص۷۱).

منابع

فرهنگ قرآن، جلد ۱۹، صفحه ۱۶۹.

[1] لغت نامه، ج۹، ص۱۳۴۲۱، «طائف».

[2] معجم البلدان، ج۴، ص ۹-۱۲.

[3] همچنین این آیه بیانگر این است که مکه و طائف، دو شهر مهم جامعه عصر بعثت نزد عرب جاهلى بوده اند.

[4] مراد از «قریتین» دو قریه مکه و طائف است. (جامع البیان، ج۱۳، جزء۲۵، ص۸۳ ؛ مجمع البیان، ج۹-۱۰، ص۷۱).