ربیعه

ربیعة بن نزار بن معد از قبایل بزرگ عدنانى (شمالى). برخى مفسّران، شأن نزول آیه ۱۴۰ سوره انعام را در مورد دو قبیله ربیعه و مُضر دانسته اند که از روى سفاهت، دخترانشان را به سبب ترس از فقر و ننگِ اسارت، زنده به گور مى کردند. خداوند در این آیه، عمل جاهلانه آنان را نکوهش کرد:

«قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ قَتَلُوا أَوْلَادَهُمْ سَفَهاً بِغَیرِ عِلْمٍ وَحَرَّمُوا مَا رَزَقَهُمُ اللَّهُ افْتِرَاءً عَلَى اللَّهِ ۚ قَدْ ضَلُّوا وَمَا کانُوا مُهْتَدِینَ؛ البته آنان که فرزندان خود را به سفاهت و نادانی کشتند و آنچه را که خدا نصیبشان کرد با افترا به خدا حرام شمردند زیانکارند. اینان سخت گمراه شدند و هدایت نیافتند».

پانویس

منابع

• فرهنگ قرآن، جلد ۱۴، صفحه ۳۷۶.