اهانت
توهين و کوچک شمردن افراد و انسان‌هاى باايمان از اعمال ناپسند رذايل اخلاقى است و ضد آن احترام و بزرگداشت است.
اين صفت ناپسند مترتب بر عداوت و حسد است و يا ممکن است ناشى از حرص يا طمع و از دنانت قوه شهويه باشد و يا تنها از غضب و بدخويى و کبر سرچشمه گيرد هر چند کينه و حسدى در کار نباشد.
بى ترديد آزار توهين افراد مخصوصاً انسان‌هاى باايمان از اعمال صفت و کارهاى حرام است زيرا که انسان مومن در پيشگاه خداوند از ارزش و اعتبار بالايى برخوردار است به طورى بزرگداشت و احترام او تکريم خدا و اولياى خدا است و اهانت و تحقير آنها نيز بى حرمتى و توهينى به پروردگار و موجب خشم خداوند است زيرا ايمان و تقوا يکى از ارزش‌هاى والاى دينى و معيار برترى‌هاى اخلاقى است. از اين رو هيچ فردى اجازه ندارد ديگرى را به خاطر فقر و تنگدستى کوچک شمرد و با ديده حقارت به او نگاه کند.
در روايتى امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: "من حقر مومنا لقلة ماله حقره الله فلم يزل عندالله محقورا حتى يتوب ما صنع"؛ کسى که به خاطر تهى دستى برادر دينى را کوچک شمرد خداوند او را کوچک مى‌شمارد و هميشه در نزد خدا خوار و زبون است تا آن که از کردارش توبه کند.
پيامبر اکرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد: "من استذل مومنا او مومنة او حقره لفقره او قلة ذات يده شهره الله تعالى يوم القيامة ثم يفضحه"؛ هر کس مرد يا زن باايمانى را به سبب تهى دستى يا کم بضاعتى کوچک شمارد خداى تعالى در روز رستاخيز او را نمايان و سپس رسوايش مى‌کند.
و مى‌فرمايد: "لاتحقرن احدا من المسلمين فان صغيرهم عندالله کبير"؛ هيچ مسلمانى را خوار و حقير مشمار زيرا کوچک آنها هم نزد خداوند بزرگ است.
توهين برادران ايمانى از موارد آزردن است بدين جهت آنچه در نکوهش و مفاسد مردم آزارى ذکر شده، درباره توهين هم صادق است.
منابع
- اهانت، اصطلاحنامه جامع علوم اسلامی بازیابی: 4 اسفند 92.