صالحین

صلاح، ضد فساد؛ به معناى نیکى کردن و نیکوکار گشتن است. و صالح کسى است که انجام دهنده صلاح و ملازم و متمسک به آن باشد. برخى گفته اند: صالحان کسانى اند که در علم و ایمانشان به خدا و آنچه از نزد خدا آمده و نیز در صداقت، شهادت و توبه آنان خللى وارد نشده باشد و تمام عمر خود را در طاعت خدا و اموالشان را در راه رضاى او صرف نمایند.

صالحین در قرآن

در آیاتی از قرآن کریم، واژه های صالحین و صالحون بکار رفته است. به این نکته باید توجه داشت که صالح بودن و در زمره آنان قرار داشتن، غیر از انجام دادن عمل صالح است. در آیه ۹ سوره عنکبوت مى خوانیم: «وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُدْخِلَنَّهُمْ فِی الصَّالِحِینَ»؛ معلوم مى شود صالحان از مؤمنانِ داراى عمل صالح، مقامى والاتر دارند.

مقام صالحان، چنان ارجمند است که خداوند در قرآن کریم، پیامبرانى چون حضرت ابراهیم، حضرت اسحاق، حضرت یعقوب، حضرت لوط، حضرت اسماعیل، حضرت ادریس و حضرت ذوالکفل علیهم السلام را از صالحان دانسته است.

نیز به این نکته هم باید توجه داشت که صالحان داراى مراتب اند؛ به این معنا که شامل انبیا و غیر ایشان مى شود.

فضایل صالحان

• اهل امر به معروف و نهی از منکر
• اهل ایمان
• اهل بندگی خدا
• بهره مندی از رحمت و تفضل و ولایت و نعمت الهی
• اهل صبر
• اهل بهشت و...

پانویس

منابع

• فرهنگ قرآن، جلد۱۸، صص۲۲۰-۲۰۹.