ذاکر

«ذاکر»، اسم فاعل از (ذکر) صفت فعل الهى به معناى تقدیس کردن و بزرگ داشتن و یادآورى است. و در مورد خداوند سبحان به معناى یادآوردن بنده با اعطاى نعمت است. فعل آن یک بار در قرآن به خداوند نسبت داده شده است: «فَاذْکرُونی‌ أَذْکرْکم...». (سوره بقره، ۱۵۲)

و در حدیث است که «فاذکرونى اذکرکم بنعمتى» و نیز «فاذکرونى اذکرکم بمغفرتى».

پانویس

منابع

• فرهنگ قرآن، جلد ۱۴، صفحه ۲۳۵.