سعیدآباد
سعیدآباد \ saºīd-ābād \ ، روستایی در منطقۀ جاجرود که هستۀ اولیۀ روستای جاجرود بوده است.
تا پیش از احداث پل جدید جاجرود، عبورومرور مسافران از سمت ری و تهران به سوی دماوند و مازندران از روی پل تاریخی متعلق به دورۀ صفویه صورت می‌گرفت. این پل، مقابل روستای سعیدآباد قرار داشت و کاروان‌سرایی نیز برای اقامت مسافران در آنجا ساخته شده بود که 30 خانوار در اطراف آن اسکان داشتند. این مکان را جاجرود می‌نامیدند.
در دهۀ 1320 ش، 600 متر بالاتر از پل دورۀ صفویه، پل جدیدی روی رودخانۀ جاجرود احداث کردند و چندی بعد نیز در فاصلۀ 150 متری آن پاسگاه پلیس راه ایجاد شد. این اقدام موجب شد که مراکز خدماتی و فروشگاهها به اطراف پل جدید منتقل شوند و نام «جاجرود» بر این محدودۀ جدید اطلاق شود. بدین ترتیب با شکل‌گیری جاجرود جدید که جمعیت آن در دهه‌های 1350 و 1360 ش رو به افزایش گذارد، جاجرود قدیم به سعیدآباد شهرت یافت. یک راه خاکی به نام جادۀ ماهی‌سرا نیز ارتباط این روستا با جادۀ اصلی را برقرار می‌کرد که امروزه (1391 ش) به صورت یک معبر آسفالتۀ عریض درآمده است و خیابان گلستان نامیده می‌شود.
در سمت شرق خیابان گلستان که یک خیابان شمالی ـ جنوبی است، بافت مسکونی روستا با کوچه‌های باریک و خانه‌های کوچک حداکثر 50 متری قرار دارد و در سمت غرب آن نیز تا نزدیکی رودخانۀ جاجرود، کارگاههای صنعتی قرار گرفته‌اند. بیشتر اهالی سعیدآباد در همین کارگاهها به مشاغلی چون بُخاری‌سازی، مبل‌سازی، رنگ کاری، فلز کاری، ریخته‌گری و تراشکاری مشغول‌اند.
نام خانوادگی اهالی بومی روستای سعیدآباد صوری، اثباتی، کوثری، افشاری و سیری بود و بعدها دهقانی، توکلی و غنی‌فر نیز به آنها افزوده شد. در حال حاضر مهاجرانی نیز از نقاط مختلف ایران در سعیدآباد ساکن هستند که اکثریت با لُرها ست و حسینیۀ بزرگی به نام حسینیۀ حضرت ابوالفضل (ع) نیز در آنجا بنا نهاده‌اند.
هم‌اکنون جمعیت روستا بیش از 500‘1 خانوار است. از آنجا که زمینها و کوههای اطراف جاجرود، جزو مناطق حفاظت‌شده به شمار می‌آید، این جمعیت در فشردگی بیش از حد زندگی می‌کنند.
شغل ساکنان روستا در گذشته کشاورزی و به خصوص دیم‌کاری بود و محصولاتی مانند گندم، جو، عدس، نخود و ماش به عمل می‌آوردند. زمینهای منطقه نیز متعلق به چند مالک عمده ازجمله حسن‌قلی صَغری، مینویی و یک نفر یهودی اهل یزد بود و اهالی به عنوان رعیت آنها روی زمین کار می‌کردند. اکنون این زمینها به زیر ساخت‌وساز رفته‌اند و زمینهای کشاورزی جای خود را به سوله‌ها و کارگاههای متعدد داده است.
آب آشامیدنی و مصرفی روستای سعیدآباد ابتدا توسط فرد خیّری به نام دکتر غنی‌فر از طریق حفر چاه تأمین می‌شد و اکنون نیز به همین طریق با نظارت سازمان آب توزیع می‌شود. روستای سعیدآباد دارای یک باب مدرسۀ ابتدایی و یک باب مدرسۀ راهنمایی است و نوجوانان برای تحصیل در مقطع دبیرستان به شهر جدید پردیس می‌روند. همچنین در سالهای اخیر یک واحد دانشگاه پیام‌نور در سعیدآباد احداث شده است که بیشتر دانشجویان آن از ساکنان تهران هستند.
از آثار تاریخی روستای سعیدآباد می‌توان به کاروان‌سرایی اشاره کرد که به گفتۀ اهالی سالمند روستا در حدود سال 1360 ش برای ایجاد کارخانه تخریب شد. بنای دیگر، پل تاریخی جاجرود متعلق به دورۀ صفویه است که همچنان پابرجا ست. این پل به شمارۀ 492‘9 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.