سربیشه

سربیشه \ sar-bīše \ ، سابقاً روستایی در حدفاصل لشکرک و لواسان کوچک. 
این روستا شرقی‌ترین روستای لواسان در حاشیۀ رودخانۀ جاجرود بود که در جنوب توک‌مزرعه و احمدآباد، و در موقعیت جغرافیایی °51 و ´37 طول شرقی، و °35 و ´5 / 49 عرض شمالی، با میانگین بلندی 700‘1 متر از سطح دریا واقع شده بود. 
روستای سربیشه از روستاهای دیگر حاشیۀ رودخانۀ جاجرود مانند ناظم‌آباد، لوارک، لتیان و گهواره‌گلو بزرگ‌تر بود و تا پیش از احداث سد لتیان، حدود 15 خانوار جمعیت داشت. این روستا در جریان طراحی و ساخت سد لتیان، در محدودۀ حوضۀ آبگیر سد قرارگرفت و اراضی آن به تملک دولت درآمد. به همین سبب، ساکنان روستا مجبور به ترک محل و مهاجرت به سایر روستاهای منطقه شدند و بیشتر به باغداری روی آوردند. البته پیش از آن، نزدیکی روستا به تهران سبب شده بود که برخی از ساکنان پایتخت برای خرید زمین و ساختن خانه‌های ییلاقی به آنجا بروند. 
بخشی از زمینهای قسمت شمالی روستای سربیشه را شخصی به نام دکتر کشفیان تملک کرد و بدین‌وسیله مزارع و باغهای آن حفظ شد. امروزه، این قسمت از روستای سربیشۀ قدیم را استلک پایین می‌نامند (استلک در زبان محلی لواسان به معنی استخر کوچک است). وجه تسمیۀ سربیشه این بود که اولین و بالاترین روستای لواسان محسوب می‌شد.