زردشتیان

زَرْدُشْتیان، پیروانِ زردشت، پیامبر باستانی ایران. دین زردشت با تاریخی بیش از 000‘ 3 سال، از مهم‌ترین ادیان ایرانی پیش از اسلام است که اکنون نیز پیروانی دارد. نام این دین از نام بنیان‌گذارش، زردشت گرفته شده است. پیروان این دین، به‌جز نام رایج «زردشتی»، خود را در کتابها، «مزدیسنا» و «بهدین»، و در گویش زردشتی، «یومه‌سپید» (دارندۀ جامۀ سپید)، «وَهدین» (بهدین)، بَستَه کُشتیون (کسانی که کشتی و کمربند مقدس بسته‌اند)، «گَوْر» و «گَورون» (در حالت جمع) نیز می‌نامند (نمیرانیان، 163).
زردشت (اوستایی: zaraөuštra؛ فارسی میانه: zardušt) و آموزه‌های او به فرهنگ بسیار کهن مردم هندواروپایی و هندوایرانی تعلق دارد. با وجود بحث‌و‌جدلهای بسیار دربارۀ خاستگاه اولیۀ ایشان، می‌توان ناحیۀ وسیعی در جنوب روسیه و یا سرزمینی محدودتر، شامل آسیای صغیر و استپهای پونتی ـ کاسپی، یعنی سواحل شمالی دریای سیاه تا حدود دریای خزر را به‌عنوان مسکن اقوام هندواروپایی در حدود هزارۀ 4 ق‌م در نظر گرفت (موسوی، 12-21؛ صفا، 159- 160؛ مالوری، 29 ff.). اقوام هندوایرانی که گروهی از ایشان به فلات ایران مهاجرت کردند و در این سرزمین ساکن شدند، بخشی از خانوادۀ بزرگ هندواروپایی بودند و روشن است که این خویشاوندی کهن و طولانی، آثار خود را در فرهنگ ایرانی باقی نهاده است.