خسروآباد
خسروآباد \ xosrow-ābād\ ، روستایی واقع در 7 کیلومتری جنوب‌شرقی شهر لواسان و 4کیلومتری جنوب سد لتیان.
در حدفاصل جادۀ اختصاصی سد لتیان تا رودخانۀ جاجرود، زمینها، باغها و خانه‌هایی وجود دارد که روستای خسروآباد نامیده می‌شود.
مناطق، مزارع و کوههای جانب غربی روستای خسروآباد از سد لتیان به سمت جنوب شامل کوه بندک، درۀ لوارک، دامنه‌های شرقی کوه تلو و هزاردره، چشمۀ بیرونی، درۀ پهنه، درۀ باغ صندلی و تِلادر است.
مناطق و کوههای سمت شرق روستای خسروآباد از شمال به جنوب آراکوه (اَراکوه)، سرخ زمین، او آواک (آب آواک)، باغ دهقان، دره زَبَرزه، چشمه آسیابک، عباس‌آباد، درۀ چنارک، کوههای سنگزار، درۀ ریگی و پوراز نام دارد که به جادۀ اصلی ختم می‌شود.
اراضی روستای خسروآباد در قدیم جزو جاجرود محسوب می‌شد و چند ارباب عمده نظیر فرج‌الله صَغری (اسلحه‌دار زمان پهلوی اول)، حاج یدالله مرتضى‌قلی و حاج کرمعلی کلهر مالکیت آن‌را در اختیار داشتند و حدود 15 خانوادۀ رعیت در آنجا کار می‌کردند.
با توجه به تحولاتی که طی دهه‌های 1320 و 1330 ش در منطقۀ جاجرود به وقوع پیوست، وضعیت خسروآباد نیز در گذر زمان تغییر کرد و جمعیت زیادی از نقاط مختلف ایران به این محل مهاجرت کردند و پس از خریداری زمینهای منطقه اقدام به خانه‌سازی یا احداث کارگاهها و کارخانه‌های کوچک نمودند، به گونه‌ای که اکنون خسروآباد به‌عنوان یکی از پرجمعیت‌ترین روستاهای منطقۀ جاجرود به شمار می‌رود و در 1390 ش، بیش از 600 خانوار در آن زندگی می‌کردند.
مردم خسروآباد نسبت به روستاهای جاجرود و سعیدآباد از وضعیت رفاهی و اقتصادی بهتری برخوردارند. ساختمانهای مسکونی این روستا عموماً نسبت به خانه‌های روستاهای دیگرِ منطقه وسیع‌تر، آبادتر و بزرگ‌ترند و گرداگرد بیشتر آنها را باغهای انبوه و پردرخت در بر گرفته است. شماری از مردم روستای خسروآباد باغدارند و به حرفۀ گل‌کاری اشتغال دارند.
طی سالهای 1385 تا 1390 ش که بزرگراه تهران به شهر نوبنیاد پردیس در دست احداث بود، پل بتونی بزرگی که بلندیهای دو سوی جاجرود را به یکدیگر متصل می‌کند، از روی بخشی از روستای خسروآباد عبور کرد و چشم‌انداز زیبای آن را از میان برد.
بیشتر کارگاهها، کارخانه‌ها و مراکز صنعتی و تولیدی روستای خسروآباد در بخش جنوبی آن واقع شده است و هرچه به سمت شمال پیش می‌رود، بر مراکز مسکونی و باغهای آن افزوده می‌شود.
روستای خسروآباد فاقد تأسیسات خدماتی روستایی است و تنها یک واحد دانشگاه پیام‌نور در آنجا فعال است که بیشتر دانشجویان آن تهرانی‌اند. این روستا اثر تاریخی ـ فرهنگی ندارد، زیرا تا دهۀ 1340 ش جمعیت ثابت و بافت مسکونی نداشته است و فقط مزارع آن به نام خسروآباد نامیده می‌شد. تمامی آنچه به نام خسروآباد وجود دارد، از دهۀ 1350ش به این سو شکل گرفته است.