استوری
اِستوری \ [e]stori\ ، چارلز اَمبروز (1888-1967م/ 1267- 1346ش)، خاورشناس انگلیسی، استاد زبان و ادب عرب، ایران‌شناس و از بزرگ‌ترین کتاب‌شناسان فرهنگ، زبان و ادبیات فارسی.
استوری در استان دارِم در انگلستان زاده شد. او پس از تحصیلات دانشگاهی در زبانهای یونانی، لاتین و زبانهای شرقی، به استادی زبان عربی در کالـج خاورشناسیِ انگلیسی ـ اسلامـی علیگَرْه (اکنون جزء دانشگاه این شهر) در هندوستان رسید و سپس کتابدار دیوان هند لندن، و پس از بازنشستگیِ نیکلسن، جانشین وی در تدریس عربی در دانشگاه کِیمبریج شد (برِگل، 8-9؛ مردیث ـ اونز، 182؛ طاهری، 241). او که عضو انجمن سلطنتی آسیایی بود، منزل مسکونی، کتابخانۀ نفیس و انبوه یادداشتهای خـود را بـه ایـن انجمن‌واگـذار کرد (مردیث ـ اونز، همان‌جا؛ افشار، 322؛ برِگل، 9).
مهم‌ترین آثار استوری اینهاست: ویرایش و چاپ الفاخر، تألیف مفضّل بن سلمه؛ «فهرست نسخ خطی عربی در کتابخانۀ دیوان هند لندن»؛ «فهرست‌نامه دربارۀ نظامی» که مقاله‌ای است به فارسی، دربارۀ فهرست نسخه‌های خطی و چاپی‌کتابهای نظامی و آثاری که دربارۀ او نوشته شده، و در روزگار نو (س 1، شم 1) به چاپ رسیده است، و «ادبیات فارسی» که بزرگ‌ترین کار تحقیقی اوست. این کتاب ناتمام ماند و پس از مرگ استوری، براساس یادداشتهایش، مجلدات دیگر کتاب به چاپ رسید. بخشهایی از این اثر، از روی ترجمۀ روسیِ برِگل، به فارسی برگردانده شد و یحییٰ آرین‌پور و دیگران آن را، با عنوان ادبیات فارسی، بر مبنای تألیف استوری (2 ج)، در 1362ش به چاپ رساندند.
مآخذ
افشار، ایرج، «وفات استوری»، راهنمای کتاب، 1346ش، س 10، شم 3؛ برگل، یوری (ض: یو. ا. برگل)، مقدمه بر ادبیات فارسی استوری، ترجمۀ یحیى آرین‌پور و دیگران، تهران، 1362ش؛ طاهری، ابوالقاسم، سیر فرهنگ ایران در بریتانیا، یا تاریخ...، تهران، 1352ش؛ نیز: