استاوانگر
اِستاوانگِر \ [e]stāvānger\ ، شهـر، بنـدر و مـرکز استـان رُگالان در جنوب غربی نروژ، در ساحل اقیانوس اطلس و در 160کیلومتری جنوب بَرگِن. این شهر در کنارۀ شرقی شبه‌جزیره‌ای قرار دارد و با دریای نروژ در غرب، و آبدرۀ گان، شاخۀ جنوبی آبدرۀ بزرگ بُکن، در شرق، هم‌جوار است. استاونگر در سدۀ 8م مسکونی شد. در سدۀ 12م، هنگامی که کلیسای جامع آن ساخته شد، این شهر به‌صورت مرکز اسقف‌نشین درآمد. اگرچه در 1425م، امتیاز سلطنتی شهری تجاری به آن تعلق گرفت، رشد شهر بسیار کند بود. با اینکه پس از دورۀ اصلاح دینی، مرکزیت اسقفی استاوانگر در 1682م به کریستیانسان (اُسلوی کنونی) انتقال یافت، در 1925م، اسقف‌نشین جدیدی وابسته به کلیسای لوتری در آن مستقر شد.
تولید فراورده‌های غذایی، به‌ویژه کنسرو ساردین و دیگر محصولات دریایی، کشتی‌سازی و کشتی‌رانی همراه با پالایش نفت دریای شمال، که نخستین‌بار در سال 1971م استخراج شد، مهم‌ترین فعالیتهای اقتصادی شهر بهشمار می‌روند. استاوانگر مرکز همۀ فعالیتهای خدماتی مربوط به صنعت رو به رشد نفت و گاز نروژ در دریای شمال است و یک پالایشگاه نفت نیز دارد. بندرگاه حفاظت‌شده و بدون یخ‌بندان استاوانگر نزدیک‌ترین بندر مهم نروژ به بریتانیا بهشمار می‌رود.
آموزشگاه کنسروسازی نروژ، مدرسۀ کُنگسکور (که قبلاً اقامتگاهی سلطنتی بود)، برج دیده‌بانی والبِرگتورن، نگارخانۀ هنر و یک موزه در این شهر قرار دارند. کلیسای جامع استاوانگر با معماری نُرماندیایی و گوتیک خود، مورد توجه گردشگران است. استاوانگر راه ورود به ناحیۀ کشاورزی یَرِن بهشمار می‌رود که در جنوب این شهر واقع است. دسترسی به این شهر از طریق چندین خط آهن و خطوط هوایی و نیز کشتیهای اقیانوس‌پیما امکان‌پذیر است.
جمع (برآورد 2007م): ح 000‘118 تن.