ادیمی

اَدیمی [adīmī]، شهری در بخش پشت آب شهرستان زابل در استان سیستان و بلوچستان. این شهر دشتی با 474 متر ارتفاع از سطح دریا، در °61 و ´25 طول شرقی و °31 و ´7 عرض شمالی، در 12 کیلومتری شمال غربی شهر زابل (فرهنگ جغرافیایی آبادیها...، 1، 2) و 3 کیلومتری دریاچۀ هامون قرار دارد (فرهنگ جغرافیایی ایران، 8/10؛ نیز سایکس، 470). آب و هوای ادیمی خشک و معتدل است، و رودخانۀ محلی نورآب، یکی از شاخه‌های هیرمند که به هامون صابَری می‌ریزد، از غرب آن می‌گذرد (فرهنگ جغرافیایی آبادیها، 2). 
ادیمی از آبادیهای کهن زابل است، چنان‌که جمعیت آن را در 1288ق، 148‘2 نفر، متشکل از طایفه‌های مختلف گفته‌اند (کرمانی، 172؛ سایکس، همانجا). قلعۀ غلامان در روستای الله‌آباد، از توابع این شهر نشان از سابقۀ آبادی این محدوده دارد. براساس آخرین سرشماری (1375ش)، جمعیت ادیمی 560‘1 نفر (270 خانوار) بوده است (سرشماری...، 2). 
اقتصاد این شهر مبتنی بر فعالیتهای کشاورزی است (فرهنگ آبادیها، 1365ش، 18) و فرش‌بافی (با طرح بلوچی) نیز رواج دارد (فرهنگ جغرافیایی آبادیها، همانجا). آب آن از رودخانه تأمین می‌گردد (فرهنگ آبادیها، 1367ش، 148؛ فرهنگ جغرافیایی ایران، همانجا) و از جمله محصولات آن غلات، تره‌بار و انگور است (فرهنگ جغرافیایی آبادیها، همانجا). 
اهالی ادیمی شیعی مذهب‌اند و به فارسی (بلوچی) سخن می‌گویند (همانجا). این شهر به عنوان مرکزی برای حوزۀ پیرامونی خود (نک‍ : کرمانی، 172-173)، دارای امکانات نسبی و گوناگون، ازجمله خدمات روستایی و بهداشتی ـ درمانی است (سرشماری، 3-5؛ فرهنگ آبادیها، 1365ش، 19). 

مآخذ

سایکس، پ. م.، «سفر چهارم به ایران»، جغرافیای تاریخی سیستان، سفر با سفرنامه‌ها، ترجمه و تدوین حسن احمدی، تهران، 1378ش؛ سرشماری عمومی نفوس و مسکن (1375ش)، شناسنامۀ آبادیهای کشور، شهرستان زابل، مرکز آمار ایران، تهران، 1376ش؛ فرهنگ آبادیهای کشور (1365ش)، شهرستان زابل، مرکز آمار ایران، تهران، 1367ش؛ فرهنگ آبادیهای کشور، سرشماری عمومی کشاورزی (1367ش)، استان سیستان و بلوچستان، مرکز آمار ایران، تهران، 1369ش؛ فرهنگ جغرافیایی آبادیهای کشور (زابل)، ادارۀ جغرافیایی ارتش، تهران، 1363ش، ج 87؛ فرهنگ جغرافیایی ایران (آبادیها)، استان هشتم، دایرۀ جغرافیایی ستاد ارتش، تهران، 1332ش؛ کرمانی، ذوالفقار، جغرافیای نیمروز، به کوشش عزیزالله عطاردی، تهران، 1374ش.