آدمی

آدَمی، ابوسعید سهل بن زیاد آدمی رازی (د ح 255ق / 869 م)، از محدثان شیعه كه روایات بسیاری نقل كرده است. وی محضر امام جواد، امام هادی و امام عسكری(ع) را درك كرده است. صدوق (د 381ق / 991م)، نجاشی (د 450ق /  1058م) و شیخ طوسی (د 460ق / 1069م) او را ضعیف‌الروایه شمرده‌اند. مدتی در قم زیست، اما احمد بن محمد بن عیسی اشعری وی را كذاب و غالی خواند و از قم بیرون راند. از آن پس او در ری می‌زیست. نام او در اسنادِ بیش از 300‘2 روایت ذكر شده است. از نوشته‌های او دو كتاب التّوحید و النّوادر را نام برده‌اند.

مآخذ

ابن ندیم، محمدبن اسحاق، فهرست، ترجمۀ رضا تجدد، تهران، ابن‌سینا، 1346ش، ص 409؛ برقی، احمد بن ابی عبدالله، كتاب الرجال، به كوشش جلا‌ل‌الدین حسینی ارموی، دانشگاه تهران، 1342ش، ص 58؛ حِلی، علی بن داود، کتاب الرجال، به کوشش جلال‌الدین حسینی ارموی، دانشگاه تهران، 1342ش، ص 460؛ خویی، ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، بیروت، دارالزهراء، 1983م، 8 / 337؛ دانشنامۀ ایران و اسلام؛ طوسی، محمد بن حسن، فهرست، به كوشش محمود رامیار، دانشگاه مشهد، 1351ش، ص 138؛ كحاله، عمررضا، معجم المؤلفین، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 4 / 284؛ مدرس، محمدعلی، ریحانةالادب، تبریز، 1346ش، 1 / 44.