آبنیک
آبنیک \ āb-nīk\ ، از آبادیهای دهستان رودبار قصران. این آبادی در منطقه‌ای کوهستانی با آب‌وهوایی سرد و خشک و نیمه‌مرطوب و با جمعیتی حدود 274 تن (1385 ش) در °35 و ´59 عرض شمالی، و °51 و ´37 طول شرقی، در ارتفاع 431‘2متری از سطح دریا، و فاصلۀ 12کیلومتری شمال خاوری فشم، در میان دره‌ای که از فشم به طرف شمال خاور و سرانجام به دشت لار ختم می‌شود، واقع شده است (پازوکی، 1/ 357؛ «درگاه ... »، بش ؛ فرهنگ ... ، 38/ 3؛ محمودیان، 84).
آبنیک به سبب برخورداری از آب فراوان و آب‌و هوای مناسب از مناطق آباد و سرسبز بخش رودبار قصران به‌شمار می‌آید. تکه سفالهای یافت شده در سطح روستا از قدمت آن حکایت دارد. امروزه بخش اعظم بافت قدیمی روستا تخریب، و به جای آن ساختمانهای جدید احداث شده است. بقایای اندک بناهای قدیمی و تاریخی روستای آبنیک نیمه ویران و احیانشدنی است. تنها آثـار فرهنگی ـ تاریخی باقی‌مانده در روستای آبنیک، بنای 3 امامزاده به نامهای امامزاده ابراهیم، امامزاده طیب و امامزاده موسى است (پازوکی، همانجا).
رودهای گرمابدر و آبنیک از میان آبادی می‌گذرند (همو، نیز فرهنگ، همانجاها). اقتصاد این آبادی برپایۀ کشاورزی، دامداری، باغداری و پرورش زنبورعسل استوار است. آب مورد نیاز برای کشاورزی از طریق آب رود و چشمه تأمین می‌شود. گندم، جو، سیب درختی، گلابی، گردو، گیلاس و آلبالو عمده‌ترین محصولات کشاورزی این روستا ست (همان، 38/ 3-4؛ کریمان، 1/ 426).
اهالی این روستا به زبان فارسی با گویشی شبیه به گویش مازندرانی گفت‌وگو می‌کنند ( فرهنگ، 38/ 3).
مآخذ
پازوکی طرودی، ناصر، آثار تاریخی شمیران، تهران، 1382 ش؛ «درگاه ملی آمار»، آمار (مل )؛ فرهنگ جغرافیایی آبادیهای کشور، سازمان جغرافیایی نیروهای مسلح، تهران، 1370 ش؛ کریمان، حسین، قصران ( کوهسران)، تهران، 1356 ش؛ محمودیان، علی‌اکبر و دیگران، اطلس شهرستان شمیران، تهران، 1381 ش؛ نیز: