اسپینلو آرتینو
اِسپینِلّو آرِتینو \ [e]spinello āretino\ ، لقبِ اسپینلو دی لوکا اِسپینِلّی (ح 1346-1410م/ 747-812 ق)، نقاش ایتالیایی دورۀ گوتیک پسین. سبک او طلیعۀ نقاشی واقع‌نمایانۀ اوایل رنسانس سدۀ 15م، و به سبب حس روایی‌اش درخور توجه است. او از برجسته‌ترین پیروان سبک واقع‌گرایانۀ جوتّو، بزرگ‌ترین نقاش سدۀ 14م ایتالیا، بود و دیوارنگاره‌های بسیاری در آرِتسو، فلورانس، پیزا (پیسا) و سیِنا پدید آورد.
اسپینلو در شهر آرتسو زاده شد و لقب آرتینو نیز به همین سبب به او داده شد. او احتمالاً نزد آنیولو گادّی هنر آموخت و در اوایل کار، تحت تأثیر اُرکانیا و ناردو دی چونه قرار گرفت؛ تأثیر ناردو در نخستین اثر عمدۀ او، مجموعه‌ای از دیوارنگاره‌ها در کلیسای سان فرانچسکو در آرتسو، نمایان است. اسپینلو که سبکی ساده و زودیاب داشت، در اندک‌مدتی بیرون از زادگاهش هم معروف شد. او در حدود سال 1387م یک مجموعه دیوارنگاره از صحنه‌های زندگی قدیس بِنِدیکتوس در کلیسای سان مینیاتو آل مونته در فلورانس کشید و در 1391م کار نقاشی شماری دیوارنگاره را در کامپوسانتو (گورستان) در پیزا آغاز کرد.
پس از آن در آرتسو کارهای دیگری به اسپینلو سفارش دادند. به نظر می رسد که او از 1404م تا پایان عمر، گاه در آرتسو و گاهی در سیِنا به سر برده باشد. او در سینا یک رشته دیوارنگاره از صحنه‌های زندگی پاپ آلکساندر سوم در پالاتسو پوبلیکو (تالار شهر) ساخت(1407-1410م). این نقاشیها به همراه دیوارنگاره‌های پیزا و فلورانس، مهم‌ترین آثار او به‌شمار می‌آیند. چندین نقاشی چند لته‌ای او که برای محراب کلیساها کشیده شده‌اند، در فرهنگستان فلورانس نگاهداری می‌شوند.