اربیل
اَرْبیل [arbīl]، یا اربل، شهر و منطقۀ خودمختار کردنشین در شمال جمهوری عراق.
منطقۀ اربیل
این منطقه با حدود 471‘14 کم 2 وسعت قسمتی از کردستان عراق به شمار می‌رود که نیمۀ شمالی آن کوهستانی است و قسمتهای جنوبی آن به سوی دشت سیلابی رودخانۀ دجله کشیده شده است. دشت اربیل قسمتی از شمال منطقۀ نسبتاً وسیع واقع میان دو رودخانۀ زاب بزرگ و زاب کوچک به شمار می‌رود. دو رشته‌کوه «حب‌السلطان» و «سفین» آن را از دشت رواندوز جدا می‌سازد. ارتفاع دشت اربیل از سطح دریا، در شرق میان 480 تا 550 متر، و در غرب حدود 300 متر است.
رودخانۀ زاب کوچک و رود آلتون‌کوپری و همچنین رودخانه‌های کوچک بسیاری در این دشت جاری است که بیشتر فصلی هستند. دشت اربیل دارای آب‌و‌هوای استپی است و مقدار بارش آن به طور متوسط به 455 میلی‌متر در سال می‌رسد. ناحیۀ اربیل از هزارۀ 3ق‌م مسکون بوده است. آثاری از اجتماعهای کوچـک کشاورزی در تپه‌هـای واقع در نزدیکی مسیر اربیـل ـ کرکوک یافت شـده است که نشان‌دهندۀ روندهای گذر از دورۀ میان‌سنگی (مزولیتیک) به نوسنگی (نئولیتیک) است.
اسکندر مقدونی در 331 ق‌م برای دست‌یافتن به سرزمینهای شرق، در این ناحیه به نبرد با داریوش سوم پرداخت. در این جنگ، سپاه داریوش در آبادی بزرگی به نام گاوگمل (گوگمل) در نزدیکی رود بومُدوس، حدود 75 میلی (600 اِستاد) اربیل شکست خورد. این ناحیه در دورۀ اشکانیان به آدیابنه شهرت یافت و از نواحی کوچک قلمرو اشکانیان به شمار می‌رفت. در طول سدۀ 3م، با گسترش مسیحیت در بین‌النهرین اربیل به عنوان مرکز آدیابنه، به صورت اسقف‌نشین درآمد. کاراکالا، امپراتور روم در 216م ضمن تصرف این ناحیه، مقبره‌های پادشاهان محلی و بزرگان اشکانی در آنجا را ویران ساخت.
امروزه منطقۀ اربیل از مناطق کردنشین است که در 1970م توسط حکومت عراق، خودمختاری نسبی یافت. البته خودمختاری مناطقِ کردنشین در 1352ش/1974م توسط حکومت مرکزی عراق رسماً اعلام شد. جمعیت این ناحیه در 1366ش/ 1987م، به 743 هزار نفر رسید که از آن میان 475 هزار نفر در نقاط شهری و بقیه در نقاط روستایی زندگی می‌کردند.
اقتصاد اربیل بیشتر مبتنی بر فعالیتهای کشاورزی است و زراعت و دامداری پیشۀ اصلی مردم به شمار می‌رود. در اواسط سدۀ 20م، کشف منابع نفت در منطقه بر اهمیت آن افزود.
شهر اربیل
این شهر در 80 کیلومتری شرق موصل و جنوب رودخانۀ زاب بزرگ در°36 و´12 عرض شمالی و °44 و ´1 طول شرقی و در ارتفاع 450متری از سطح دریا قرار گرفته، و مرکز منطقۀ خودمختار اربیل است.
اربیل را کهن‌ترین شهری دانسته‌اند که از هزارۀ 3ق‌م تاکنون برجای مانده است. اربیل ظاهراً در 2200ق‌م توسط سومریان برپاشده، و سپس به آشوریان رسیده است. این شهر در دورۀ آشوریان بـه عنـوان محـل نگهداری الاهۀ ایشتَر ــ الاهـۀ عشق و محبت و خدای حیات و عالم طبیعت و مایۀ ازدیاد نسل گیاهان و جانوران و آدمیان ــ که بیشتر به عنوان «بانوی اربیل» به‌ویژه در سنگ‌نبشته‌های سناخریب (704-681 ق‌م) و آشوربانیپال (668-627ق‌م) از آن یاد شده، شهرت داشته است. از این‌رو، این شهر را یکی از 4 شهر مهم آشور و پایتخت مذهبی آنان دانسته‌اند.
شهر اربیل در 547ق‌م، به دست کورش هخامنشی افتاد. این شهر با قرار گرفتن بر سر راه شبکۀ مهم ارتباطی که داریوش اول هخامنشی ایجاد کرده بود، به صورت مرکز ارتباط و حوزۀ تولیدی مهم منطقه‌ای درآمد و تا پیش از دورۀ ساسانی همچنان موقعیت خود را حفظ کرد. این شهر به سبب مرکزیتی که داشت، همیشه در معرض لشکرکشیها و جنگهای گوناگون قرار داشته است. در دورۀ مغولان، اربیل مانند بسیاری از شهرهای دیگر منطقه، صدمات فراوانی دید و شکوه گذشتۀ خود را تا حد زیادی از دست داد. شهر جدید اربیل ظاهراً بر روی شهر کهن برپا شده است.
از آثار عمدۀ شهر اربیل قلعۀ بزرگ آن است که بر فراز تپه‌ای دست‌ساز در مرکز شهر قرار دارد. اربیل از جمله شهرهای عراق است که در ترکیب جمعیتی آن عنصر ترکمن نیز حضور دارد. جمعیت شهر در 1985م، 903‘ 333 نفر بود. شهر اربیل مرکز بازرگانی و ارتباطی ناحیۀ اربیل به شمار می‌رود و مساجد و بازارهایی در بخش کهن آن قرار دارد.
جمع (برآورد 2006م): 936‘962 تن.*
مآخذ
ابن‌اثیر، الکامل؛ ابن خردادبه، عبیدالله، المسالک و الممالک، به کوشش دخویه، لیدن، 1889م؛ ابن‌خلکان، وفیات؛ ابن‌شداد، محمد، الاعلاق الخطیرة، به کوشش یحیى عباره، دمشق، 1978م؛ ابن‌طقطقى، محمد، الفخری، شالون، 1894م؛ ابن‌فوطی، عبدالرزاق، الحوادث الجامعة، بغداد، 1351ق؛ آل‌فرعون، فریق مزهر، الحقائق الناصعة، بغداد، 1371ق/1952م؛ پیرنیا، حسن، ایران باستان، تهران، دنیای کتاب؛ پیگولوسکایا، ن.، شهرهای ایران، ترجمۀ عنایت‌الله رضا، تهران، 1369ش؛ حمدالله مستوفی، نزهة‌القلوب، به کوشش لسترنج، لیدن، 1331ق/1913م؛ حموی، محمد، التاریخ المنصوری، به کوشش ابوالعید دودو، دمشق، 1401ق/ 1981م؛ خلف، جاسم محمد، محاضرات فی جغرافیة العراق الطبیعیة...، جامعة الدول العربیه، 1961م؛ درویش، محمود فهمی و دیگران، دلیل الجمهوریة العراقیة، بغداد، 1380ق/1960م؛ دفتر، محمدهادی و عبدالله حسن، العراق الشمالی، بغداد، 1374ق/ 1955م؛ دمشقی، محمد، نخبة‌‌الدهر، لایپزیگ، 1923م؛ سبط ابن‌جوزی، یوسف، مرآة‌الزمان، به کوشش علی سویم، آنکارا، 1968م؛ شی‌یرا، ادوارد، الواح بابل، ترجمۀ علی‌اصغر حکمت، تهران، 1348ش؛ عینی، محمود، عقد الجمان فی تاریخ اهل الزمان، به کوشش محمد محمدامین، قاهره، 1408ق/ 1988م؛ قزوینی، زکریا، آثـار البلاد، بیروت، دارصادر؛گلـزاری، مسعود،کرمانشاهـان ـ کردستان، تهران، 1357ش؛ نصار، حسین، مقدمه و حاشیه بر النجوم الزاهرة، قاهره، 1970م؛ یاقوت، بلدان؛ نیز: